Sen [miniatura]

Tak, wiem, jestem okropna. Możecie mnie zwyzywać, zasłużyłam sobie.

Ale teraz naprawdę nie mam pomysłów... na nic. Kompletna pustka. Uwierzcie mi, jeszcze nigdy nie czułam się taka... pozbawiona weny. Całkowicie wypompowana. 

W dodatku mam we wrześniu 3 poprawy egzaminów, a jeszcze nawet nie zaczęłam się uczyć. Mam ochotę się pochlastać. Ma ktoś nóż? Najlepiej tępy... 

Jeśli macie jakieś pomysły, albo sugestie, co chcielibyście przeczytać w następnym odcinku to walcie śmiało! Teraz naprawdę przydałoby się jakieś natchnienie...

A tymczasem mogę Wam dać tylko to, co napisałam kiedyś... bardzo dawno temu, kiedy zastanawiałam się, co dalej z Kostkami, jak je wyjaśnić itd. Może uda mi się trochę zmniejszyć Waszą nienawiść do mnie :) 

___

            Scorpius zakręcił wodę i wyszedł spod prysznica, zabierając z wieszaka biały ręcznik. Całkiem mokry przeszedł przez łazienkę, wycierając twarz i włosy. Jedną ręką sięgnął do drzwi, rozsuwając je w bok i wychodząc do pokoju. Zatrzymał się w pół kroku i rozejrzał dookoła, bowiem uświadomił sobie, że znajduje się w swojej własnej sypialni, w rodzinnym domu. Nie pamiętał jakim sposobem się w niej znalazł, a był pewien w stu procentach, że jeszcze pół godziny temu siedział w Pokoju Wspólnym Ślizgonów i rozmawiał z Jose o smokach. Wzruszył ramionami i, wycierając się dalej, skierował się w stronę łóżka. Jednak i tym razem zatrzymał się, nie mniej zdziwiony, kiedy odkrył, że pod cienką, bordową pościelą ukrywa się drobne kobiece ciało.

            - Weasley? – zapytał w przestrzeń, przyglądając się rudym włosom rozrzuconym po poduszce. Gryfonka miała twarz obróconą w drugą stronę, ale doskonale widział delikatny ruch powiek i subtelny uśmieszek, świadczące o przyjemnym śnie. W pokoju było całkowicie jasno, a światło otulało jej buzię, nadając jej jakiegoś dziwnego blasku. Wyglądała bardzo ładnie, gdy spała. Jedną rękę miała uniesioną nad głowę, a drugą ułożyła na brzuchu, przyciskając do ciała cienką kołdrę. Ze zdziwieniem zauważył, że miała nagie ramiona, a brzeg kołdry kończył się tuż nad biustem, ukazując blady dekolt, a na nim spoczywający wisiorek w kształcie serca. Oddychała spokojnie, a zawieszka w rytm jej oddechów unosiła się i opadała razem z klatką piersiową, odbijając od siebie promienie słońca. Kiedy spostrzegł także biały biustonosz, leżący w nogach łóżka i kilka innych części jej garderoby, otworzył szeroko oczy. – O Merlinie.

            Po jego słowach Weasley ściągnęła brwi i przeciągnęła się rozkosznie, mrucząc cicho pod nosem. Kołdra niebezpiecznie zsunęła się w dół, jednak nie ukazała niczego więcej. Stał dalej w tym samym miejscu, z otwartymi ustami i z ręcznikiem w rękach, przypatrując się budzącej się dziewczynie. W końcu otworzyła oczy i rozejrzała się po pomieszczeniu, a dostrzegając go uśmiechnęła się i podparła na łokciach. To był chyba najcudowniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widział.

            - Dzień dobry – powiedziała radosnym głosem, przekrzywiając głowę w bok i lustrując spojrzeniem jego sylwetkę. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, zatrzymując wzrok w wiadomym miejscu. Scorpius spojrzał w dół i, zarumieniwszy się, zasłonił się ręcznikiem. Sam do końca nie rozumiał, dlaczego to zrobił, ale cała ta sytuacja była tak nierealna, że nie zadawał sobie nawet trudu, żeby się nad tym zastanawiać. – Dobrze spałeś? – spytała, siadając na krawędzi materaca i owijając się kołdrą. Po chwili wstała i podeszła do niego. Wspięła się na palce i pocałowała go, na co automatycznie odpowiedział, przyciągając ją bliżej siebie.

            Jedną dłonią obejmowała go za szyję, drugą przytrzymywała kołdrę, żeby nie zsunęła się na podłogę. Właściwie sam nie wiedział kiedy wylądowali z powrotem na łóżku, ale już po chwili Weasley siedziała na nim, przyglądając mu się z wesołym uśmieszkiem. Opuszkami palców przejechała po jego klatce piersiowej, wędrując w dół aż do supełka zawiązanego wokół bioder ręcznika. Przygryzła dolną wargę i spojrzała na niego.

            - Ja śnię – powiedział nagle. Dziewczyna zaśmiała się wesoło, odchylając głowę do tyłu i ponownie na niego spojrzała.

            - Oczywiście, że tak. Spodziewałeś się, że w rzeczywistości robiłabym takie rzeczy? – spytała, nachylając się i całując go w pierś. Uniósł się na łokciach i spojrzał na nią zaciekawiony. Pierwszy raz rozmawiał ze swoim snem, który przyznawał się do tego, że jest snem.

            - Więc co tu robisz? – spytał.

            - Ty mi powiedz, to twój sen – odpowiedziała, gładząc go po brzuchu z miną niewinnego dziecka. – Najwyraźniej bardzo często o mnie myślisz – szepnęła mu do ucha, nachyliwszy się. Włosy opadły jej na jedną stronę, łaskocząc go.

            - Nie aż tak często. I nie w tej perspektywie – powiedział, przekrzywiając głowę, by lepiej się jej przyjrzeć.

            - Ale chciałbyś. – Pochyliła się i zaczęła obdarowywać pocałunkami jego ciało. Mimowolnie westchnął. Po chwili opamiętał się i delikatnie zrzucił ją z siebie, wstając z łóżka i stając nieopodal, przodem do niej. Wydała z siebie dźwięk niezadowolenia. – Zawsze musisz popsuć całą zabawę – powiedziała oskarżycielskim tonem.

            - Nie wiem o co chodzi, ale ten sen wcale mi się nie podoba – powiedział, choć sam do końca nie był tego pewny.

            - Skarbie, podoba się czy nie, tego właśnie chciałeś – stwierdziła przyjaznym tonem, jakby tłumaczyła dziecku, że nie dostanie już więcej czekolady, bo wcześniej zjadło batona. Podniosła się i stanęła naprzeciw niego. – Tego chcesz. Nie potrafisz się przyznać przed samym sobą, że to jest to czego pragniesz. Ale to wszystko tu jest… - Z każdym słowem podchodziła coraz bliżej, aż w końcu uniosła dłoń i przejechała opuszkami palców po jego czole, odsuwając grzywkę w bok. – Ukryte pod stertą niepotrzebnych myśli, nieprzyjaznych intryg, bezcelowej nienawiści. – Wspięła się na palce i jeszcze raz go pocałowała. Pocałunek był spokojny i przyjemny. – Musisz tylko zrobić porządek, a wszystko się odnajdzie.

            - Skoro tak, to dlaczego wciąż jesteś zakryta? Moje sny wyglądają nieco inaczej – powiedział, spoglądając na pościel, którą wciąż była osłonięta. Zerknęła w dół i westchnęła. Zrobiła krok do tyłu i zabrała rękę…