55. Fantazje

- Myślisz, że to jakaś epidemia? – spytała Shila, kiedy wraz z Rose siedziały w Pokoju Wspólnym.

Ishihara półleżała na fotelu, z nogami przerzuconymi przez oparcie na łokieć, i zajadała kukurydziane chrupki, które znalazła w swojej szafie. Weasley natomiast czytała jakąś książkę, niezbyt zainteresowana tym, co działo się dookoła niej. Gdy nie zareagowała w żaden sposób na słowa przyjaciółki, Azjatka wycelowała i rzuciła w nią nadgryzioną przekąską. Ruda drgnęła, osłaniając twarz przed kolejnym atakiem.

- Ziemia do Weasley! – zawołała Shila.

Rose spiorunowała ją wzrokiem, strzepując okruchy z grzywki.

- Co?

- Zauważyłaś coś dziwnego? – spytała Ishihara, pchając do ust całą garść chrupek.

- Niby co?

Azjatka przewróciła oczami.

- Nie grzeszysz dziś elokwencją – mruknęła. Podniosła się i usiadła normalnie, odkładając paczkę na bok. Kiwnięciem głowy wskazała coś za plecami Rose. – Najpierw Albus, teraz Hugo. Myślisz, że to zaraźliwe?

Weasley obróciła głowę i ponad ramieniem spojrzała na swojego brata. Hugo siedział sztywno na krześle, wciśnięty w najdalszy i najciemniejszy kąt salonu. Minę miał nietęgą. Rose pomyślała, że brakuje tylko czarnej chmury ciskającej pioruny nad jego głową. Nie mogła dokładnie stwierdzić, czy chłopak wyglądał bardziej na zdenerwowanego czy smutnego. Nie mniej, nie wyglądał zachęcająco i pewnie dlatego wszyscy omijali go szerokim łukiem.

- Po prostu ma zły humor. Każdemu się zdarza. Dlaczego myślisz, że to ma coś wspólnego z Albusem i jego problemami sercowymi? – spytała, przenosząc wzrok na przyjaciółkę.

- Nie słyszałaś? Dzisiaj rano w Hogwarcie pojawiła się delegacja z Ministerstwa Magii, żeby zabrać Daisy Crawford na przesłuchanie – odpowiedziała Shila, podskakując lekko na fotelu, jakby z podekscytowania. Chyba pierwszy raz zdarzyło się, że to ona była lepiej poinformowana od Rose. – A, jak zapewne wiesz, Hugo i Daisy mieli się ku sobie – dodała, poruszając zabawnie brwiami.

Rose jeszcze raz spojrzała na brata, po czym zmarszczyła czoło i spytała:

- Przesłuchanie w sprawie czego?

Ishihara przestała się bujać, a z jej ust zniknął wesoły uśmiech. Zdała sobie sprawę z tego, że nie znała odpowiedzi.

- Nie wiem – mruknęła.

- Intrygujące – stwierdziła Weasley. Po chwili milczenia, wzruszyła ramionami i powróciła do lektury. – Cóż… z pewnością nie masz się o co martwić, to nie jest żadna epidemia. To nie tak, że się rozstali… Daisy wróci… góra za dwa dni, i Hugo odzyska dobry humor. Z Albusem natomiast będzie nieco trudniej – powiedziała.

- Nie byłabym tego taka pewna – szepnęła Shila, wskazując podbródkiem Pottera, śmiejącego się z dowcipu jakiejś blondynki. – Mam wrażenie, że już mu przeszło.

Rose uśmiechnęła się.

- Więc tym bardziej nie musisz się tym zamartwiać.

- No nie wiem… Coś mi mówi, że to nie jest mina kogoś, kto rozstał się z dziewczyną tylko na chwilkę – mruknęła Shila, wpatrując się w Hugona. Rose już jej nie słuchała, zajęta czytaniem. Przez chwilę Azjatka zastanawiała się, jakim cudem te nowiny nie poruszyły Weasley do głębi, ale szybko sama o tym zapomniała, gdy jeden z pierwszoklasistów przez przypadek uniósł jej fotel za pomocą zaklęcia. Pisnęła krótko, zsuwając się na podłogę.  

Żadna z nich nie podejrzewała, że zły humor Hugo dotyczył nie tylko wyjazdu Daisy – choć to z pewnością był główny problem – ale również tego, iż młody Weasley nie zdążył się z nią pożegnać. Wciąż odczuwał złość po tym, jak ją potraktował przed gabinetem pani dyrektor, dlatego wróciwszy do dormitorium obiecał sobie, że przeprosi ją tuż przed wyjazdem. Niestety nie zdążył. Nie spodziewał się, że delegacja wysłana z Ministerstwa Magii przybędzie tak szybko, a wszystko odbędzie się w czasie lekcji, kiedy nie mógł wyjść z sali.

Hugo cały dzień chodził niespokojny. Bardzo się denerwował. Poprzedniego wieczoru, kiedy wrócił do dormitorium zdał sobie sprawę z tego, jak źle potraktował Daisy i postanowił ją przeprosić. To przecież nie była jej wina, że akurat ona posiadła dar przewidywania przyszłości; mogło się to zdarzyć każdemu. Nie powinien obawiać się jej dotyku, w końcu była jego dziewczyną!

Z mocnym postanowieniem, by wszystko naprawić oraz z silnym bólem brzucha, poszedł rano na lekcje. Zdenerwował się jednak jeszcze mocniej, kiedy okazało się, że panna Crawford nie pojawiła się ani na śniadaniu, ani na porannych zajęciach. Siedział więc, mocno zestresowany, na swoim miejscu i zastanawiał się, co powinien zrobić. Po trzeciej lekcji, którą Gryfoni akurat mieli z Krukonami, Weasley złapał na korytarzu dziewczynę, z którą kolegowała się Daisy. A przynajmniej tak mu się wydawało, widywał je niekiedy razem.

- Widziałaś Daisy? – spytał.

Dziewczyna zamrugała oczami, najwyraźniej zdezorientowana. Rozejrzała się, po czym przestąpiła z nogi na nogę.

- Zdaje się, że właśnie w tej chwili jest w drodze do Ministerstwa Magii – odpowiedziała nieprzyjemnym, zachrypniętym głosem.

- Jak to w tej chwili? – zapytał Hugo, czując mocno bijące serce. Był pewien, że nagle w korytarzu zrobiło się bardzo gorąco.

- Nie chcieli robić z tego wielkiej afery, dlatego postanowili, że zabiorą ją stąd po cichu, podczas lekcji. W ten sposób ominęli ciekawskich uczniów… Ale akcja, prawda? Nie spodziewałam się… Myślisz, że co takiego przeskrobała? – dziewczyna zaczęła nieco zbyt entuzjastycznie zadawać pytania. Hugo zignorował ją i pognał w stronę wyjścia z zamku.

Biegł ile sił w nogach, choć tak naprawdę nie miał pewności, czy zdąży. Serce waliło mu w piersi jak młot, a płuca nagle zaczęły piec. Prawie uderzył w ścianę, kiedy wybiegał zza zakrętu. Odzyskując równowagę, dopadł wejściowych drzwi.

Promienie słońca oślepiły go. Uniósł do góry dłoń, chroniąc przed nimi oczy i zwolnił. Przeszedł jeszcze kilka kroków, nim całkowicie się zatrzymał.

Był na błoniach sam.

Również żadna z nich – ani Rose, ani Shila - nie mogła wiedzieć, że Daisy nie wyjechała na dzień czy dwa, ale na znacznie dłużej. Właściwie Hugo sam nie wiedział na jak długo, ale podejrzewał, że sprawa, w którą rzekomo była zamieszana, nie jest tematem na dwugodzinną konwersację przy herbacie. Czuł w głębi siebie, że cokolwiek to było – Daisy wpakowała się w potężne kłopoty.

~*~

Wszedł do łazienki prefektów, właściwie nie zauważając, że była używana przez kogoś innego. Jego myśli zajmował nowy szampon na wzmocnienie włosów, który zakosił Gonzalesowi. Czytał skład na odwrocie butelki, dokładnie zamykając za sobą drzwi. Dopiero, kiedy poczuł w powietrzu zapach truskawek, podniósł wzrok i rozejrzał się. Para unosiła się dookoła, nadając otoczeniu lekko mleczny odcień. Z wielu kranów leciała woda, a bąbelki piany unosiły się nad wykafelkowaną podłogą, odbijając w swojej powierzchni jego zdziwioną minę.

Podążył wzrokiem za odgłosem chluszczącej wody i omal nie wypuścił z dłoni szamponu. W basenie pływała Rose Weasley, z włosami upiętymi wysoko klamrą. Kilka niesfornych kosmyków, mokrych i skręconych, opadało na jej nagie ramiona. Jej skóra była jasna jak alabaster, pokryta kroplami wody. Nie od razu go zauważyła, ale gdy w końcu przeniosła na niego spojrzenie, uśmiechnęła się lekko jednym kącikiem ust, unosząc się na powierzchni.

- Weasley? Co tu robisz? – spytał, przestępując z nogi na nogę.

Dziewczyna przekrzywiła głowę i przyjrzała mu się uważnie.

- A na co to wygląda? – zapytała miękko, a w jej głosie nie słychać było żadnej urazy, złości czy choćby sarkazmu.

Scorpius uniósł do góry brew. Obserwował, jak lekko porusza ramionami, by nie zanurzyć się niżej niż sięgał jej podróbek. Woda, zabarwiona płynami do kąpieli, opływała jej ciało, pozostawiając niewiele miejsca pobudzonej wyobraźni.

Coś się w niej zmieniło. Nie była już tą nieśmiałą Gryfonką, która czerwieniała przy chociażby najmniejszej wzmiance o seksie. Emanowała pewnością siebie i seksapilem. Fakt, że byli w tym momencie sami, w łazience wypełnionej zapachem truskawek, coraz mocniej docierał do Scorpiusa. Z każdym oddechem stawał się bardziej świadomy jej nagości, skrywanej pod całunem z bąbelkowej piany.

Przesunął wzrokiem wzdłuż jej wąskiej szyi, zatrzymał się na dłużej w miejscu, w którym wystawały obojczyki, po czym uśmiechnął się, obserwując falującą wokół klatki piersiowej wodę.

- Będziesz tam stał czy się przyłączysz?

Gdyby mógł, uniósłby brew jeszcze wyżej. Uśmiechając się kącikiem ust, odłożył przybory na podłogę. Wyprostował się i uniósł ręce do góry, powoli odpinając guziki koszuli.

Powietrze zrobiło się nagle jakby gęstsze.

Nie spuszczał z niej wzroku; wpatrywał się w jej czekoladowe oczy. Wydawało mu się, że pociemniały, kiedy w końcu odsunął poły koszuli, chwaląc się swoim płaskim, umięśnionym brzuchem. Zsunął koszulę z ramion i pozwolił jej opaść na podłogę. Uśmiechnął się szerzej, zdając sobie sprawę z tego, że nawet kręci go robienie prywatnego striptizu dla Rose Weasley. Jak sięgał pamięcią, nigdy wcześniej się tak nie czuł. Nie wiedział, co przyczyniło się do jego dobrego humoru, ani skąd wzięło się to uczucie wolności, ale miał to gdzieś. Nie chciał przerywać małego pokazu, którym Weasley najwyraźniej była zainteresowana.

Powoli rozpiął rozporek spodni, z satysfakcją zauważając lekki rumieniec na policzkach Weasley. Przyciemnione światło tworzyło cień na jej twarzy, ale wyraźnie dostrzegał czerwone plamy tam, gdzie się ich spodziewał.

Kiedy był już kompletnie nagi, nie czuł wstydu, a wręcz coś na kształt dumy. Tak, Scorpius Malfoy był dumny ze swojego ciała.

Wszedł do basenu i podpłynął do Rose na tyle blisko, by czuć ciepło jej ciała. Nie był pewien, skąd brała się jego pewność, że właśnie to powinien zrobić. Nie wiedział nawet, dlaczego fakt, że robił te rzeczy z Weasley, nie wydawał mu się dziwny. W normalnych okolicznościach pomyślałby: „Przecież to Weasley. Wstrętna, brzydka, zarozumiała Weasley”. Teraz jednak miał to gdzieś. I czuł się z tym dobrze!

 Z odległości, w jakiej się znaleźli, dokładnie widział piegi na jej nosie. Nie mogąc się powstrzymać, uniósł dłoń i lekkim ruchem odsunął mokry kosmyk z jej czoła. Uśmiechnął się, ni to ironicznie, ni to z rozbawienia i położył swoją dłoń na jej talii. Pchnął ją lekko, a ona poddała się jego sile.

Znaleźli się w płytszym rogu basenu. Weasley opierała się plecami o ściankę, a on stał przed nią. Jej skóra była miękka i zimna w dotyku. Kiedy się pochylił, by ją pocałować, niemal czuł mrowienie w dole brzucha. Miała zmysłowe usta, czerwone od przygryzania. Całował ją namiętnie i zachłannie, jakby chciał jej coś udowodnić.

Odsunąwszy się od niej, by zaczerpnąć powietrza, coś błyszczącego przykuło jego wzrok. Spojrzał w tamtym kierunku i prawie wybuchł śmiechem.

- Co? Co się stało? – spytała Rose, kiedy prychnął jej do ucha.

- Wybacz, skarbie, ale jesteś tylko fantazją – mruknął. Odsunął się i wyciągnął przed siebie ramię. Gdy jego palce zacisnęły się na szklanej butelce, w której uwięziona została czerwona róża, łazienka prefektów rozpłynęła się we mgle.

Jej miejsce zajęła kotlina, w której rosło Drzewo Wspomnień, jak je nazywał. Woda w sadzawce była wzburzona, tak że nie mógł dostrzec swojego odbicia. Konary uginały się od wiatru, a z gór leciały kamienie.

Malfoy rozejrzał się; wyglądało to tak, jakby jego podświadomość była niezadowolona z jego wyborów. Zmarszczył brwi, przypominając sobie fantazję, którą sobie wyśnił. Uśmiechnął się, spoglądając na butelkę, trzymaną w dłoni. Chyba właśnie wymyślił, jak pozbyć się tych snów raz i dobrze.

~*~

- Hej, Rose! – Shila potrząsała ramieniem przyjaciółki, bardziej rozbawiona niż zaniepokojona. Chichotała pod nosem, obserwując zaczerwienione policzki dziewczyny. Normalnie nie próbowałaby jej obudzić, ale była cholernie ciekawa tego, co jej się śniło. Nie często zdarzało się, żeby Weasley jęczała i niemal płonęła z gorąca!

– Rose! Obudź się, do cholery, albo ostudzę cię wiadrem lodowatej wody!

Rudowłosa niechętnie odwróciła się na bok i uniosła na łokciu, wycierając twarz dłonią. Nie było możliwości, żeby nie poczuła wypieków na swoich policzkach. Mogła tylko modlić się, aby w ciemnościach nocy Shila ich nie zauważyła. Choć – sądząc po jej intensywnym spojrzeniu i nieustannym szarpaniu za ramię Rose – Azjatka już się we wszystkim połapała. Nim Rose się odezwała, upewniła się, że nie zaskrzeczy jak nadepnięta ropucha. Odchrząknęła.

- Co się stało? Dlaczego mnie budzisz? – powiedziała cicho, zdając sobie sprawę z tego, że ich współlokatorki spały snem niczym niezmąconym.

- Wybacz, że przerywam ci ten jakże namiętny sen, ale… co ci się śniło? – spytała Shila, przekrzywiając głowę.

- Obudziłaś mnie tylko po to? – zapytała Rose, obracając się na plecy i poprawiając kołdrę.

- No wybacz, ale swoimi jękami obudziłabyś nawet zmarłego – burknęła Shila, siadając na brzegu łóżka Weasley.

- Im jakoś to nie przeszkadza – mruknęła Rose, zerkając na śpiące dziewczęta.

- Powiedziałam „zmarłego”, a nie „napchaną kocimi ciasteczkami Nicole” – odparła Shila, poprawiając spodnie piżamy. – No już, gadaj, co ci się śniło?! – zaklaskała w dłonie jak mała dziewczynka, nie mogąca doczekać się jazdy na karuzeli.

- Nic mi się nie śniło – stwierdziła Weasley.

- Akurat. Było ostro?

- Nie…

- Kto to był? Ktoś kogo znam?

- Nie… nie…

- Nie bądź taka skromna. Ostatnim razem, kiedy byłaś taka zadowolona, wróciłaś z tej jaskini, pamiętasz? – spytała Shila, po czym jej oczy rozszerzyły się do granic możliwości. Pomimo mroku, który panował w pokoju, Rose doskonale widziała w nich błysk. Niemal nie dostała palpitacji serca, kiedy Shila wypowiedziała kolejne słowa:

- Czy to był Scorpius Malfoy?

- Nie – mruknęła Rose, ale nim zdążyła choćby dopowiedzieć coś jeszcze, Shila zasypała ją gradem kolejnych pytań.

- Fantazjujesz o Scorpiusie Malfoyu? Oooch! Rose Weasley, jesteś najbardziej zaskakującą kobietą, jaką znam!

- Co? Nie! Shila, przestań! – W Rose narastała panika. Niezależnie od tego, o kim był jej sen, Shila nie powinna tego w ten sposób komentować. Po pierwsze: nie były w dormitorium same. W każdej chwili któraś z dziewcząt mogła się obudzić, podsłuchać i zaraz cała szkoła wiedziałaby, że Weasley miewa TAKIE sny. A po drugie: nazywanie Rose „zaskakującą” było lekką przesadą.

- Wiesz, nie ma się czego wstydzić… Ja czasem też fantazjuję. Na przykład o klacie Albusa…

- Fuj! To mój kuzyn…

- Nie oceniaj! Al ma bardzo dobrze zbudowane ciało…

- Nie chcę nawet tego słuchać – mruknęła Rose, chowając się pod kołdrą.

- Ale mokry sen o Scorpiusie Malfoyu? Zaintrygowałaś mnie. No, dawaj… Strzelaj – powiedziała Shila. – Jak było?

- Po pierwsze: to tylko sen. Cokolwiek to było, działo się TYLKO w mojej głowie. Chyba nie sądzisz, że na tej podstawie otrzymasz rzetelne informacje? – spytała Rose, odsuwając kołdrę z twarzy i podpierając się na łokciach. – A po drugie: nie pamiętam.

- Nie pamiętasz?! – zawołała Shila.

- Cicho! Obudzisz dziewczyny! – upomniała ją Rose. – I tak, nie pamiętam. To fakt naukowy. Ludzie nie pamiętają swoich snów.

- Ale… - zaprotestowała Shila, jednak Weasley uciszyła ją uniesieniem dłoni.

- Nie pamiętam i już. Idź spać – powiedziała, dzielnie wytrzymując rozzłoszczone spojrzenie Shili. Wiedziała, że tylko w ten sposób zniechęci przyjaciółkę do zadawania kolejnych pytań. Nie chciała tego, bo w końcu nie wytrzymałaby i powiedziałaby jej prawdę. A powiedzenie prawdy byłoby jednoznaczne z przyznaniem się do fantazjowania o Scorpiusie Malfoyu.

To się nigdy nie wydarzy. Nigdy, nigdy.

- Idź spać, Shila – powtórzyła. Ishihara niechętnie wstała i poczłapała w kierunku swojego łóżka.

- Przynajmniej wiem, że nie jesteś tak niewinna jak twierdzisz – burknęła Shila.

- Nigdy nie twierdziłam, że jestem niewinna, Shi. To inni potwierdzili to za mnie – mruknęła Rose, obracając się na drugi bok.

- Co to niby znaczy? – spytała Shila, jakby na nowo rozbudzona i podekscytowana.

- Śpij już! I daj spać innym – warknęła Weasley, choć wiedziała, że raczej już nie uśnie. Na pewno nie po tym, co wciąż miała w pamięci. Tak, skłamała, że nie pamiętała swojego snu… Prawdę mówiąc… Ten obraz chyba wyrył się jej w jej umyśle jak odbitka niezbyt udanego zdjęcia.

Perspektywa Rose

Siedziałam na brzegu basenu w mojej rodzinnej posiadłości. I właściwie już w tym momencie powinnam była zorientować się, że śnię. Nie miałam „rodzinnej posiadłości”, a małego oczka wodnego za domem, z zieloną, śmierdząca wodą z pewnością nie można było nazwać basenem. Jednak postanowiłam zignorować ten fakt i napawać się blaskiem słońca, ogrzewającym moje ciało. Ułożyłam się wygodnie na leżaku, poprawiłam ręcznik zwinięty pod głową i po prostu cieszyłam się chwilą wolnego czasu. Shila zajmowała leżak obok mnie, sączyła przez różową słomkę jakiś napój i raz po raz wzdychała do chłopaka, którego sobie przygruchała. W tym momencie również mogłam zrozumieć, że jest to sen, ponieważ ostatnimi czasy Ishihara nie rozmawiała z żadnymi facetami. Nie mniej jednak, młodzieniec wyglądający jak bóg w ludzkiej postaci, z bardzo, ale to bardzo ciemnymi włosami i tegoż samego koloru oczami, pływał wzdłuż ściany basenu zamaszystym kraulem. Chyba się popisywał. Nie wiem.

I właśnie wtedy, po raz trzeci, moja podświadomość powinna podsunąć mi pomysł, że śnię, bo oto w ogrodzie pojawił się ON. Tak, dokładnie, Scorpius Malfoy we własnej osobie. Najwyraźniej i to nie wzbudziło moich podejrzeń, ponieważ zamiast zwyczajnie się obudzić, śniłam dalej. I w ten sposób znalazłam się w sytuacji, w której mój zagorzały wróg, osoba, której nienawidziłam niemal przez połowę mojego życia… zaczął mnie pociągać. W ten nieznany mi, fizyczny sposób.

Stanął na brzegu basenu, posłał mi wesoły uśmiech i zaczął zdejmować koszulę. Robił to powoli, jakby specjalnie chciał mnie wkurzyć. Bo, przyznaję, nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć, co pod nią skrywał. A kiedy już to zrobił… dał nura do wody! Serio?!

Kątem oka zarejestrowałam, że Shila i jej kolega ulotnili się. Mało mnie obchodziło, gdzie poszli. Większą część mojej uwagi zdecydowanie pochłaniał Ślizgon. Widziałam jego sylwetkę, tuż pod powierzchnią wody. Był zniekształconą plamą, ale można było rozpoznać w niej jego rysy. Kiedy się wynurzył, odrzucił głowę do tyłu i przetarł dłonią twarz. Zaczął wchodzić po metalowej drabince, by wydostać się z basenu, a ja perfidnie się na niego gapiłam. Powiedziałabym nawet, że bezwstydnie. Nie mogłam się po prostu powstrzymać. Jasne, domyślałam się, że jest umięśniony – w końcu grał w Quidditcha, sprawność fizyczna w tej grze była jak najbardziej zrozumiała. Ale chyba nigdy tak naprawdę nie zastanawiałam się, jak wyglądał pod szkolną szatą. A wyglądał po prostu bosko! Woda spływała po jego bladej skórze strużkami, które kończyły się na skraju przesiąkniętych spodenek. Spodenek, które zsunęły się bardzo nisko na biodra… Bardzo, bardzo nisko… Ale jednak niewystarczająco nisko.

Malfoy stanął przede mną, ociekając wodą, a ja marzyłam o tym, żeby go dotknąć. W tamtym momencie miałam gdzieś, że nie powinnam tego robić. Przecież nic mi się nie stanie, mogę od czasu do czasu pozwolić sobie na małe szaleństwo, prawda? Tym bardziej, że wciąż towarzyszyło mi uczucie, że postępuję właściwie, że właśnie tego się po mnie oczekuje…

I po prostu to zrobiłam.

Dotknęłam go.

Tak, zrobiłam to. Zsunęłam się z leżaka i podeszłam do niego, wyciągając przed siebie dłoń. Kiedy mole palce musnęły skórę na jego brzuchu, wzdrygnął się lekko. Był zimny i mokry, ale również twardy i miękki jednocześnie. Słońce musiało mi nieźle przygrzać w czerep, skoro sama nie mogłam rozróżnić swoich odczuć. Napinał mięśnie tak, że naprawdę były mocne i twarde jak skała, ale w tym samym czasie jego skóra wydawała się miękka i przyjemna w dotyku.

Patrzył na mnie, czułam jego wzrok na sobie. Nie wiem, co się w nim kryło, ale wywoływało ciarki na moim ciele. Powoli przesunęłam dłoń w górę jego klatki piersiowej, badając każdą nierówność. Podobało mi się to, jak na mnie reagował; jego mięśnie stawały się jeszcze twardsze, nieruchomiał na kilka sekund, by za chwilę zadrżeć.

On też mnie dotknął. Swoimi palcami obrysowywał nierówność mojej żuchwy. Nie spodziewałam się, że sama bliskość, zaledwie lekkie muśnięcie, może mieć tak elektryzujący efekt. Rozpalał mnie powoli tym leniwym ruchem.

Uniosłam twarz. Nim dostrzegłam jego oczy, zbliżył się i pocałował mnie. To był najlepszy pocałunek, jaki kiedykolwiek przeżyłam! Zadrżałam w jego ramionach; nogi się pode mną ugięły. Sama nie byłam pewna, w którym momencie znaleźliśmy się z powrotem na moim leżaku. Nawet nie miałam czasu o tym pomyśleć, jak również o tym, czy biedny mebel wytrzyma nasz ciężar. Kogo to obchodzi?

Ciche jęknięcie samo wyrwało się z mojego gardła, kiedy sprawną dłonią rozwiązał supełek, na którym trzymał się mój stanik od bikini. Lekko odsunął się ode mnie, całując moją szyję i dekolt. Zakręciło mi się w głowie, kiedy obcałowywał piersi. Czułam się zupełnie, jakbym nie była sobą. Ja się przecież tak nie zachowuję. Ale w tamtym momencie było mi wszystko jedno. Nawet mało mnie obchodziło, że tym, który doprowadzał mnie do szaleństwa, był Scorpius Malfoy. Liczyło się tylko tu i teraz.

Teraz, które podpowiadało, że nie zapomnę go do końca życia.

Kiedy zaczynało się robić naprawdę gorąco, obudziła mnie Shila. W pierwszej chwili chciałam ją udusić poduszką, bo to był naprawdę przyjemny sen, ale zaraz uświadomiłam sobie, jak potężny błąd to by był! Właśnie śniłam o Scorpiusie Malfoyu! To dobrze, że przyjaciółka mnie obudziła, bo nigdy, ale to przenigdy, nie powinno było dojść do tego, bym o nim fantazjowała! Co ja sobie w ogóle myślałam?

Nie myślałam.

~*~

Wesołych Świąt Bożego Narodzenia! Spędźcie te kilka dni z rodziną, a potem lećcie na wystrzałową imprezę sylwestrową! :) 

FACEBOOK