11 października 2015

61. Perpetuum mobile

Snowy przeciągnął się leniwie na poduszce swojej pani i jednym okiem łypnął na Rose Weasley, która właśnie szykowała się do wyjścia na lekcje. Siedziała na swoim łóżku, zwrócona twarzą do okna, i pędzelkiem pudrowała twarz, patrząc w lusterko, które trzymała w dłoni. Od kilku dni nie spała za dobrze; Snowy często dawał się nabrać i rzucał się na jej nogi, kiedy niespodziewanie wstawała w nocy z łóżka. Miał jej to za złe, dlatego nie pozwalał jej się głaskać.
Patrzył na nią, jak maskuje ciemne sińce pod oczami i jak reguluje pudrem koloryt skóry. Wyglądała sztucznie i tak śmiesznie pachniała, kompletnie jak nie Rose Weasley, którą znał i lubił.
Do pokoju weszła jego pani, więc wykorzystał okazję i czmychnął za drzwi, nim te zdążyły się zamknąć. Zręcznie ominął też dłonie Shili, kiedy próbowała go złapać. A gdy znalazł się już na schodach, zszedł na dół do Pokoju Wspólnego Gryfonów i rozejrzał się.
Albus Potter siedział na kanapie w otoczeniu dziewczyn, których Snowy nie znał i nie zamierzał poznawać. Śmierdziały od zbyt dużej ilości wylanych na siebie perfum i zawsze któraś przytrzymywała go i sadzała sobie na kolana, miętoląc idealne futerko i nie zważając na jego protesty.
Po drugiej stronie, przy kominku zasiadał Hugo Weasley. Jego Snowy nie lubił… i z wzajemnością, ale nie mógł nie zauważyć, że i on – podobnie jak jego siostra – miał zły humor. Już tak chyba całą wieczność! Choć Snowy mógł się mylić, nie był zbyt dobry w określaniu upływu czasu. Jako kot, nie potrzebował wiedzieć, ile już dni minęło.
Ziewnął, oblizał się i usiadł na ostatnim stopniu. Wtedy jego uwagę przykuł ruch w cieniu pod ścianą, niedaleko biurka. Wytężył wzrok i dostrzegł małą myszkę, przemykającą w kierunku szczeliny w murze. Zeskoczył na podłogę i zaczął się skradać. Powoli, powoli, żeby jej nie spłoszyć.
Zaatakował.

*

Minęły dwa tygodnie odkąd Daisy została zabrana do Ministerstwa Magii. Hugo nadal czuł się źle z tym, jak potoczyła się ich ostatnia rozmowa – nie mógł sobie wybaczyć, że tak ją potraktował. Powinien był ją wspierać! Z pewnością była równie wystraszona, jak on, może nawet bardziej, zważywszy na to, co przeżyła… A zamiast tego odsunął się od niej. Dosłownie.
Miał nadzieję, że dziewczyna szybko wróci, ponieważ zbliżały się SUM-y. Ale – niestety - dni upływały, a jej wciąż nie było. Zastanawiał się, dlaczego nie wypuszczono jej na egzaminy i jaki będzie to miało wpływ na jej stopnie. Nie wyobrażał sobie, że mogłaby ich nie napisać, jednak przede wszystkim liczył na to, że gdy się pojawi, będzie mógł z nią porozmawiać i przeprosić. Już nawet odwiedził panią dyrektor, chcąc się czegoś dowiedzieć, ale usłyszał tylko, że sprawa jest „ściśle tajna”. Po tonie kobiety wywnioskował, że sama niewiele wiedziała. Pozostało mu tylko się z tym pogodzić, czego nie chciał zaakceptować.
W pierwszy dzień SUM-ów obudził się dziwnie pusty w środku. Podejrzewał, że będzie się stresował, może w panice spróbuje przeczytać wszystkie podręczniki, jakie posiadał, ale na pewno nie spodziewał się tego… tego spokoju. Nie czuł strachu, że coś mogłoby pójść nie tak. Szczerze mówiąc, miał to gdzieś. Jeśli egzaminy pójdą mu źle to najwyraźniej tak miało być.
Może przejąłby się bardziej, gdyby wiedział, co się działo z Daisy.
Ubrał się, przeczesał dłonią włosy, by względnie je ułożyć i wyszedł z dormitorium. W Pokoju Wspólnym natknął się na Rose, która, siedząc przed kominkiem, czytała jakąś książkę. Była ostatnio jakaś przymulona – rzadko się odzywała, zazwyczaj tylko wtedy, kiedy o coś ją zapytano, nie uśmiechała się i całymi dniami siedziała sama. Na posiłki przychodziła, gdy wszyscy już szykowali się do wyjścia. Młody nie wiedział, co się wydarzyło między nią i Malfoyem, a ona nie chciała powiedzieć. Miał jednak świadomość tego, że cokolwiek to było, dotyczyło tych cholernych kostek. Nie był idiotą, od razu skojarzył fakty. Ale nie naciskał, cieszył się tylko, że jego siostra nie jest martwa.
- Rose, wszystko w porządku? – zapytał, podchodząc do niej. Uniosła wzrok i przyjrzała mu się, jakby widziała go pierwszy raz w życiu.
- Co? – spytała. Pokręciła głową, przymykając powieki. – Przepraszam, zamyśliłam się.
- Ostatnio często ci się to zdarza. Pytałem, czy wszystko u ciebie w porządku? – Powtórzył, siadając obok i przyglądając się jej. Wyglądała na zmęczoną. – Jak długo tu siedzisz?
- Nie wiem – odpowiedziała, rozglądając się. – Ale chyba muszę już iść – dodała, zatrzasnęła książkę, którą czytała i wstała. Obejrzała się za siebie i uśmiechnęła do niego, chyba po raz pierwszy od tamtego dnia. – Powodzenia dzisiaj.
- Nie dziękuję – odpowiedział, lekko prychając.
Ruda kiwnęła głową i wyszła z Pokoju Wspólnego. Popatrzył za nią smutno. Co się z nimi wszystkimi działo? Jak mogło dojść do tego, że wszyscy jego bliscy – łącznie z nim – byli nieszczęśliwi?
Dobrze, że ją zaczepił, bo jeszcze by spędziła cały dzień z nosem w tej książce.
Hugo wyszedł na korytarz, choć wcale się nie spieszył. Schował dłonie w kieszenie szaty i po prostu przekładał nogę za nogą, posuwając się naprzód, ze spuszczoną głową. Znowu myślał o Daisy i o tym, jak zawalił sprawę. Sam był sobie winien, że teraz chodził nieszczęśliwy. Mógł nie zachowywać się jak tchórzliwa fretka i być przy niej, kiedy go potrzebowała. A teraz? Niewiadomo, kiedy ją znowu zobaczy.
- Hej, młody. Chcesz kupić Eliksir Mózgowy Barufia? Mocno pobudza!
Zaczepił go jakiś starszak, oferując butelkę eliksiru, ale Hugo kompletnie nie zwrócił na niego uwagi. Zawsze o tej porze roku ruszał w szkole Czarny Rynek – młodzi czarodzieje próbowali sprzedawać różne ilości wszelakich proszków i wywarów, mających wspomagać naukę. Weasleya nigdy to nie kręciło. Poza tym, jako syn właściciela Magicznych Dowcipów Weasleyów, doskonale wiedział, jak łatwo można nabrać potencjalnego klienta. Nie chciał skończyć w Skrzydle Szpitalnym z ryjkiem świni zamiast swojego własnego, piegowatego nosa.
Szedł do Wielkiej Sali, gdzie niedługo miały się rozpocząć testy sprawdzające wiedzę z transmutacji. Im bliżej podchodził, tym więcej uczniów piątych klas spotykał. Wszyscy kierowali się w tę samą stronę. Zewsząd słychać było podekscytowane szepty, głośne rozmowy, łkanie, prośby zdesperowanych o pomoc wyższych sił. Ale Hugo nie zwracał na to uwagi. Kilka razy nawet wpadł na kogoś, bo był tak zajęty wyzywaniem siebie w myślach, że nawet go nie zauważył.
I właśnie wtedy coś w nim się poruszyło. Znacie to uczucie, kiedy macie wrażenie, że za chwilę stanie się coś ważnego? Dokładnie to przytrafiło się jemu. Nagle poczuł wewnętrzną potrzebę, żeby się zatrzymać i rozejrzeć. Tak też uczynił. I nie pożałował.
Stała tam, niedaleko wejścia, oparta o ścianę. Miała na sobie szkolną szatę z herbem Ravenclawu na piersi. Jej złote włosy opadały na ramiona, nie skrępowane żadną spinką. Wpatrywała się w swoje stopy, pogrążona we własnych myślach. Wyglądała tak, jak dwa tygodnie temu. Niska, szczupła, promienna. Piękna.
Daisy.
Jego Daisy.
Przez chwilę nawet się nie poruszył, przestał oddychać, a ludzie dookoła niego zdawali się zniknąć. Zaraz jednak wrócił do rzeczywistości, gdy ktoś szturchnął go ramieniem. Przetarł oczy dłonią, nie wierząc temu, co widział. Zastanawiał się, czy sobie jej nie wymyślił. Myślał o niej tak długo, że wcale by się nie zdziwił, gdyby jego zmęczony mózg postanowił ulżyć mu w cierpieniach.
- Daisy – powiedział, podchodząc do niej. Drgnęła i spojrzała na niego, ale na jej ustach nie zawitał uśmiech, jak zawsze, kiedy go widziała. – Cześć.
- Cześć – odpowiedziała. Brzmiała tak, jak wcześniej. Wciąż miała dźwięczny, przyjazny dla ucha głos, choć wychwycił w nim też nutę obojętności.
- Co tu robisz? – zapytał.
- Przyjechałam na egzaminy. – Krótko i na temat. Pokiwał głową. Pewnie miała mu za złe to, jak ją potraktował. Na chwilę zapanowała między nimi niezręczna cisza. Hugo patrzył na nią tak, jakby nigdy nie widział nikogo piękniejszego. Szukał jakiejś zmiany, ale wyglądało na to, że była wciąż taka sama. Zewnętrznie przynajmniej.
Jej jasną twarz okalały złote loki, policzki miała lekko zaróżowione, a wzrok nieco nieobecny. Jej oczy wydawały się normalne, bez oznak zmęczenia. Pamiętał, że kiedy obudziła się po swojej wizji, miała całe przekrwione białka, jednak nic takiego tym razem nie zaobserwował. Na długiej szyi wisiał wisiorek w kształcie półksiężyca, jej ulubiony. Była cała i zdrowa.
Zastanawiał się, co powinien powiedzieć. Cisza przedłużała się, w głowie mu huczało od natłoku myśli.
- Chciałem się pożegnać.
Drgnęła i przez ułamek sekundy na jej twarzy pojawiła się niepewność.
- Nie zdążyłem. Zabrali cię tak szybko, że kiedy wybiegłem na błonia, już was nie było – dodał, zachęcony jej zaciekawionym spojrzeniem.
- Wybiegłeś za mną z zamku? – zapytała cicho.
- Tak – odpowiedział, przytakując głową. – Musiałem cię zobaczyć i przeprosić…
- Nie musisz mnie przepraszać – powiedziała łagodnie, uśmiechając się lekko.
- Muszę. Odciąłem się od ciebie, kiedy mnie potrzebowałaś. Przestraszyłem się i…
- Hugo. – Podeszła bliżej niego i chwyciła go za dłonie. Wydawała się taka spokojna, opanowana. – Każdy by się przestraszył. Wszystko jest w porządku.
Uśmiechnęła się szerzej. Przekonała go, bo po chwili on również się uśmiechnął. I stali tak przed wejściem do Wielkiej Sali, trzymając się za ręce i śmiejąc jak głupi, podczas gdy wszyscy inni zaczęli się już tłoczyć przy drzwiach.

*

- To moja wina.
- Co jest twoją winą?
- To wszystko. To, że twoja świątynia została zniszczona. To, że tu jesteś. To, że twoje ciało w realnym świecie umiera…

Siedział na tyłach klasy, żeby nie zwracać na siebie uwagi. To było niespotykane, ponieważ od zawsze zajmował ławkę w pierwszym rzędzie. Dzisiaj jednak nie czuł się na siłach, z resztą jak od kilku dni. Nie wytrzymałby jej bliskości. Jej, która również siedziała w pierwszym rzędzie.
Rose Weasley.
Wpatrywał się w tył jej głowy, błagając w myślach, żeby się odwróciła. Spojrzała na niego, chociaż raz. Chciał tego. Tylko jeden raz. Chciał mieć tę nadzieję, że między nimi jeszcze nie wszystko skończone, że wciąż miał jakieś szanse. Bo przecież gdyby się obróciła, to byłby dobry znak, prawda?

- Czy miłość nie jest czymś, na co możesz sobie pozwolić?!

Nie. Nie. Nie.
Mógł sobie na nią pozwolić. CHCIAŁ sobie na nią pozwolić. Problem polegał jednak na tym, że zrozumiał to o wiele za późno.
Jej słowa odbijały się w jego głowie jak tłuczek. Jak jedno wielkie perpetuum mobile, w kółko od nowa, nie dając mu spać, nie pozwalając się skupić. Wciąż przewijał w myślach ich ostatnią rozmowę, ten moment, kiedy zadecydowała, że nie chce mieć z nim do czynienia.

- Wyjdź. Nie chcę cię tutaj.

Odwróć się. Odwróć się. Odwróć się.

Jej bliskość sprawiała mu ból. Sam jej widok był jak ciosy wymierzane raz za razem ręką psychopatycznego Losu. Wszechświat zadrwił z niego, stawiając mu na drodze właśnie ją: tę, od której nie mógł się w żaden sposób uwolnić. Była obecna zawsze. I choć zauważył, że starała się go unikać, nie była w stanie robić tego zawsze. On nawet nie próbował. Zamiast tego wpatrywał się w nią, jak pieprzony masochista, a każda sekunda, w której ona nie patrzyła na niego, była jak drzazga w sercu. Niewidoczna, ale na dłuższą metę śmiertelna.

- A może chodzi o mnie? Nie jestem wystarczająco dobra?! Czy to takie złe zakochać się we mnie?!
- To nie tak.
- A jak?!

Nie tak! Kiedyś myślałem, że nie jesteś wystarczająco dobra, ale teraz już wiem, że jest inaczej. Nie jest złe zakochać się w tobie. Nie jest złe. Przyznaję, że chcę tego. Tylko błagam… Chciej mnie z powrotem.

Chciał wykrzyczeć to wszystko, ale nie mógł. Słowa nie przeszłyby mu przez gardło. Zbyt wiele się wydarzyło, zbyt wiele razem przeszli, zbyt mocno się poróżnili.
Czuł się w pewien sposób zdradzony. Kostki miały zapewnić im obojgu szczęście, a doprowadziły do katastrofy. Rose miała go pokochać, ale odsunęła się od niego. Sam był sobie winien? Może, ale gdyby naprawdę go kochała, odwróciłaby się, prawda?

Odwróć się.

Dopiero, gdy pióro trzasnęło mu w dłoni, zorientował się, jak bardzo był zły. Rozprostował zbielałe palce, upuszczając fragmenty pisadła na blat. Spojrzał na nie. Właśnie tak się czuł: jak to połamane pióro.
Powoli uniósł wzrok i jego serce zgubiło jedno uderzenie.
Zaledwie ułamek sekundy.
Spojrzała na niego.

*

Zabini zerknął na swojego „przyjaciela” i uśmiechnął się pod nosem. Pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, Scorpius jeszcze nigdy nie był bardziej sobą, jak właśnie w tym momencie. Ciągle się na kogoś wydzierał, całymi dniami chodził wkurzony i stał się jeszcze bardziej nieprzyjemny dla Gryfonów. Damian nie wiedział, co dokładnie zaszło pomiędzy nim a Rose, ale był na tyle mądry, żeby domyślić się, iż nastąpił definitywny koniec tej dwójki. Jose opowiedział mu o Kostkach i wprowadził w szczegóły tej relacji. I choć z początku Zabini nieco się podłamał, wierząc w prawdziwość słów kolegi, widząc teraz zniesmaczonego Scorpiusa i wyniosłą Weasley, nabrał dziwnej pewności, że coś poszło niezgodnie z planem.
I ucieszył się na tę wiadomość.
W końcu wszystko miało wrócić do normy: Malfoy miał nienawidzi Weasley, Weasley miała nienawidzić Malfoya. Malfoy miał drwić z pierwszaków, Weasley miała go wyzywać od idiotów. Nie mogło go spotkać nic lepszego. Malfoy wróci do bycia zrzędliwym, nieposkromionym, nieprzyjemnym sobą i zostawi Weasley w spokoju, a on? On będzie w pobliżu, gdyby go potrzebowała i nareszcie oderwie się od Scorpiusa.

*

Zazwyczaj Puchoni urządzali swoje imprezy w Siódmej Strefie raz na tydzień, ale ostatnio musieli trochę przystopować, ponieważ pojawiało się na nich coraz mniej uczniów. Po szkole chodziły plotki, że Ślizgoni otworzyli konkurencyjny klub, który oferował o wiele więcej. Albus słyszał już wiele różnych pogłosek: że wcale nie był to klub nocny, a melina, że odprawiano tam dziwne rytuały, nie do końca legalne właściwie w żadnym znanym ludziom prawie. Raz nawet ktoś powiedział, że tak naprawdę uczniowie grywali tam w szachy czarodziejów. Spekulacji było wiele, ale nikt nie mógł dokładnie powiedzieć, co tak naprawdę działo się za zamkniętymi drzwiami komnaty… gdziekolwiek ona była. Podobno wstęp mieli tylko zaproszeni, a i wtedy trzeba było złożyć jakąś przysięgę z użyciem krwi… A może to była wieczysta przysięga? Albus nie wiedział i – szczerze mówiąc – nie zamierzał się dowiadywać. Cokolwiek robili Ślizgoni, nie chciał być w to zamieszany.
Dlatego teraz siedział na kanapie w Siódmej Strefie, w której Puchoni organizowali ostatnią w tym roku szkolnym imprezę. Neonowe zielone światło nadawało dziwną aurę całemu otoczeniu. Grała muzyka, ale Albus nie zwracał na nią większej uwagi, skupiony na dziewczynie, z którą rozmawiał. Znali się od dawna, ale nigdy wcześniej nie rozmawiał z nią na tematy inne niż te związane stricte z nauką. Tym jednak razem dialog potoczył się w kompletnie innym kierunku, co nieco zdziwiło, ale także uradowało Albusa.
Z początku trochę się opierał. Nie, żeby miał coś przeciwko Angeli, była ładna i miła, ale jakoś nigdy nie myślał o niej w ten sposób… Nawet nie wiedział, że potrafiła flirtować, bo zachowaniem przypominała raczej Rose: jeśli potrzebowałeś notatek z ostatniej lekcji, szedłeś właśnie do niej. Poza tym… choć Al zachowywał się jak kobieciarz, obracając się co rusz w towarzystwie innych dziewcząt, tak naprawdę nie sprawiało mu to żadnej przyjemności. Sam nie wiedział, dlaczego to robił… Najpierw pozwalało mu to na chwilę zapomnieć o Julii i jej ślepej wierze w Brandona, ale z czasem przestało spełniać tę funkcję i stało się utrapieniem. Koleżanki z roku dowiedziały się, że był świetnym kompanem do rozmowy i wszystkie chciały z nim spędzać czas, ale Albus nie czuł się z tym dobrze. Właściwie był już zmęczony ciągłym zabawianiem rozchichotanych nastolatek.
Ale Angela nie była tą rozchichotaną nastolatką. Uśmiechała się wdzięcznie, z lekką dozą pewności siebie, zalotnie mrużyła powieki i lekko opierała się ramieniem o niego. Nie nachalnie, zwyczajnie na tyle, by czuł ciepło jej ciała. I nie bawiła się włosami, jak wszystkie inne dziewczyny! Pewnie dlatego zgodził się na rozmowę, a teraz nie żałował, bo tematy same się kleiły i nagle odkrył, że z ładną panną można pogadać o czymś innym niż tylko kosmetyki.
Czuł się naprawdę dobrze w jej towarzystwie. Na tyle dobrze, że prawie zapomniał o Julii. Ale tylko prawie.
Julia pojawiła się w Siódmej Strefie nie całkiem przypadkowo. Brandon chciał wziąć udział w ostatniej imprezie w tym roku szkolonym, więc poszła z nim. Właściwie sama nie wiedziała, dlaczego to zrobiła, nigdy nie była wielką fanką takich zgromadzeń. A fakt, że aby się tu znaleźć, musiała znieść przepaskę na oczach i pokrętną drogę, tylko utwierdzał ją w przekonaniu, że tajne kluby organizowane na terenie szkoły nie były dla niej. Jednak ostatnio w jej głowie tyle się działo, że zaczęła inaczej postrzegać otoczenie. Słowa Albusa tak namieszały w jej życiu, że nie była w stanie zrozumieć i zapanować nad własnymi uczuciami. Nie wiedziała nawet, co czuła przez co tylko miotała się dookoła, niezadowolona. Rzutowało to również na jej relację z Brandonem. Nie chciała go stracić, naprawdę bardzo go lubiła, dlatego zgodziła się przyjść. Miała zamiar odbudować ich więź.
Tylko że coraz częściej zastanawiała się, czy było w ogóle co odbudowywać. Po rozmowie z Potterem zaczęła dostrzegać to, przed czym ją bronił. Brandon naprawdę bywał zaborczy, często nachalny, a po głębszym przeanalizowaniu okazywało się, że jego żarty wcale nie były tak zabawne, jak początkowo jej się wydawało. Rozmyślała nad tym, co się z nią stało? Czy to wszystko była wina Albusa? Zasiał w niej ziarno nieufności i przez to zaczęła dopatrywać się rzeczy, które naprawdę nie istnieją? Czy też może one zawsze tam były, lecz on pozostawała na nie ślepa i dopiero Albus otworzył jej oczy? Nie wiedziała i spędzało jej to sen z powiek.
- Załatwię nam coś do picia – powiedział Brandon, całując ją w policzek. Uśmiechnęła się, kiwnąwszy głową. Mrugnął do niej i odszedł, zostawiając samą na środku niezbyt zatłoczonej sali. Wiedziała, że Puchoni ostatnio borykali się z utratą klienteli, ale nie spodziewała się, że problem był aż tak poważny.
Rozejrzała się dookoła, krzyżując ręce na ramionach. Jej wzrok padł na kanapę, na której siedział Albus Potter we własnej osobie. Rozmawiał z jakąś dziewczyną, uśmiechał się do niej i wyglądał na szczęśliwego.
Westchnęła.
Nie spodziewała się go. A już na pewno nie spodziewała się, że zobaczy go w towarzystwie dziewczyny. Myślała, że po tym, co jej powiedział, nie będzie chciał się umawiać z nikim przez pewien czas. Oczywiście widywała go na korytarzach w towarzystwie koleżanek z klasy, ale nigdy nie brała ich na poważnie. Coś w jego wzroku mówiło jej, że on sam nie traktował ich poważnie. Jednak z tą dziewczyną było inaczej. Albus naprawdę wyglądał na zadowolonego i dziwnym trafem zakuło to Julię mocniej niż ukłucie różanego kolca.

Już się pozbierał?
No, a czego się spodziewałaś? Powiedziałaś mu przecież, że jest dla ciebie tylko przyjacielem.
Wiem, ale nie myślałam, że mnie to tak zaboli.
A co myślałaś? Że będzie na ciebie czekał? Dałaś mu do zrozumienia, że nie ma na co czekać. Sama sobie jesteś winna.

Albus spojrzał na nią, na chwilę przerywając rozmowę ze swoją towarzyszką. Julia uśmiechnęła się do niego, ale nie odpowiedział tym samym. Zamiast tego ponownie zwrócił się do dziewczyny.
Roberro westchnęła, obracając się plecami do Pottera.

O czym ja w ogóle myślę? Czym się tak przejmuję? Przecież on nawet nie jest w moim typie.


Och, cóż za słodkie kłamstewko. 

45 komentarzy:

  1. Czy muszę mówić, jak bardzo Cię nie lubię za to, że kazałaś mi tyle czekać i jak bardzo czekam na kolejny rozdział? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już przeczytałaś? To jest w ogóle możliwe, żeby to zrobić w takim tempie? :D Heh, pewnie nienawidzisz mnie tak samo, jak pozostałe 98 osób, które obserwują bloga :D

      Usuń
    2. Hm, pewnie tak :D Nie, ale szczerze to rozumiem. Sama się ostatnio mierzę z nowym otoczeniem, także wszystko mi się trochę wali na głowę i nie mam czasu na te piękne rzeczy zwane "zainteresowaniami". Czuj się winna, że oderwałaś mnie od obowiązków :P
      A czytam szybko, bo Twoje notki są skandalicznie krótkie :P

      Usuń
    3. Są zwyczajne! Standard dla mnie to 7 stron w Wordzie i właśnie tyle ma ten rozdział :D

      Usuń
    4. ILE?! 7 stron? Niemożliwe...
      Cóż, w każdym razie - ile by nie było, to za mało :D
      Ale w końcu nie chodzi o ilość, tylko o jakość. A o jakości Twoich tekstów nie można powiedzieć złego słowa ;)

      Usuń
  2. Nareeeeeszcieee! A to niespodzianka, akurat weszłam bez większego przekonania sprawdzić, czy może, może... I jest!
    Nie wiem, jak to robisz, ale Twoje opowiadaniowe pary są po prostu epickie. To oczywiste, że wątek Rose/Scorpius wysuwa się na pierwszy plan, ale Hugo i Daisy? Albus i Julia? A ja kiedyś naprawdę wierzyłam, że Twoje opowiadanie jest w małym stopniu romansem... No i nagle się budzę, a tu wszędzie związki, ja nie wiem, tak to sprytnie, powolutku nakręcałaś, a ja się zakochałam w każdym z nich :D
    Zerknęłam jeszcze na facebooka, żeby zobaczyć, co nawypisywałaś. Naprawdę między rozdziałami minęło pół roku? Jak ten czas szybko leci! Brakowało mi oczywiście czegoś nowego tutaj, a jednak ostatnie wydarzenia tak bardzo utkwiły mi w pamięci, że nawet nie musiałam sprawdzać, na czym skończyliśmy :)
    Nie muszę chyba dodawać, że niecierpliwie czekam na ciąg dalszy, bo najchętniej pożarłabym już całą historię do końca?
    Życzę bardzo dużo weny. Bardzo. I żeby kolejny rozdział był jak najszybciej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki wielkie za miłe słowa ;D Wow, nawet nie wiesz, jak się ucieszyłam, kiedy nazwałaś ich epickimi :) Normalnie morda mi się wciąż cieszy.

      Usuń
  3. Czemu tak szybko czyta się rzeczy przyjemne?
    Rozdział świetny, oczywiście (nie mogło by być inaczej).
    Hugo i Daisy awww <3 Cieszę się, że mu przebaczyła. Może głupio się zachował, ale Hugo ma coś w sobie, że jego grzechy są łatwe do wybaczania. Tylko spojrzysz na takiego Hugona Weasley'a i od razu zapominasz :D
    Na miejscu Rose też bym mu nie wybaczyła. Niech się teraz postara, bo zrobił największą głupotę w swoim życiu. Niech nie myśli, że wszystko podadzą mu na srebrnej tacy. On to nie Hugo, że można mu wszystko wybaczyć.
    Nie lubię Julii. Niech się laska zdecyduje czego chce w życiu. Nie można zjeść ciastka i mieć ciastka. Życzę Albusowi żeby o niej zapomniał i był szczęśliwy z Angelą albo inną która będzie go uszczęśliwiać. Bo chłopak nie zasługuje na takie cierpienie.

    Mam nadzieję, że złapiesz wene z Licencją i kolejny świetny rozdział pojawi się szybko. (Nawet jak nie to będę czekać ;))
    Pozdrawiam,
    Calypso

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hugo jest cute, no nie? :) Też go lubię. A razem z Daisy po prostu świetnie się komponują :D
      Julia jest pokręcona, ale która nastolatka nie jest?

      Usuń
  4. Witam :>
    Jestem tutaj z komentarzem pierwszy raz, chodź czytelniczką jestem od kwietnia. Moja leniwa natura, nie pozwoliła mi jednak na pozostanie po mnie śladu, ale teraz postaram się komentować w miarę regularnie. Twój blog jest jednym z moich ulubionych które czytam i jedynym, który podbił moje serce. Jest to jedyny blog, który czytałam chyba z pięć razy, a to mi się nigdy nie zdarzyło żebym coś takiego zrobiła. Za każdym razem gdy czytałam od nowa, to zakochiwałam się w Twoim opowiadniu jeszcze bardziej. Uwielbiam Twój styl pisania i tak naprawdę dzięki Tobie zakochałam się w Scorpiusie <3
    Czekam i czekałam i się doczekałam i jestem wniebowzięta! Rozdział jest cudowny, ale żeby nie wyczerpać słownictwa przejdę do treści ;D
    Jakoś bardzo polubiłam te fragmenty, kiedy dajesz z perspektywy Snowy'ego. Chodź nawet z tego co pamiętam to jest drugi, chyba. Ale głównie lubię je tak, bo Snowy stwierdził że nie lubi tego gnojka, który nazywa się Zabini, a za to lubi Malfoy'a! Nawet kot widzi, że z Rose jest źle...
    Daisy wróciła *.* Och, ale się cieszę! Hugo przynajmniej się rozweseli. Bardzo podoba mi się sam charakter Daisy. Jest raka spokojna słodka miła, taka super. Oby między nimi było już wszystko spokojnie.
    Mój ukochany Scorpius *.* Przyznał się! Wreszcie się przyznał. O Merlinie! Kocham go. Jak ja bardzo go kocham! <3 Bo on ją kocha, przyznał to przed samym sobą, prawda? Och, będę się rozpływać teraz długo nad tym!
    Ubolewam jedynie, że nie wiem co czuje Rose, jeśli chodzi o sytuację z Malfoy'em. Teraz kiedy Scorpius się przyznał, to zapewne Rose będzie tą, która nie będzie chciała tego powiedzieć...
    Ty gnojku! O nie! Tak nie może być. Rose broń boże iść do Zabini'ego! Ani się waż! A ty zabieraj się od tej dwójki. Nie będziesz Rose. Bo nie będzie, prawda? Teraz tak bardzo chce poznać co czuje Rose :'(
    W końcu Albus i Julia. A podobno to chłopcy za późno kumają co czują do drugiej osoby, a tu proszę dziewczyna się znalazła. Nie dziwię się, że Albus chce o niej zapomnieć e końcu dostał kosza i to takiego przykrego... A teraz nagle Julia skuma co czuje... Kwestia czy Albus żywi do niej na tyle duże uczucie, że by ją przyjął... Ciekawe
    I koniec... Tak szybko :'( Teraz czekamy to co czuje Rose i tego jestem ciekawa najbardziej! Tak bardzo umiliłaś mi wieczór :) Świetny rozdział i czekam oczywiście na więcej! A najwięcej Rose i Scorpiusa juz nie mogę doczekać się ich konfrontacji <33 Oby to nie była katastrofa, bo się załamie.
    Życzę mnóstwo weny i żeby łatwo Ci się pisało. Przepraszam za jakieś błędy, ale pisze na telefonie, który zresztą już jest na ostatkach :)
    Pozdrawiam Livvi :>

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hej Livvi! Cieszę się, że wpadłaś :) A jeszcze bardziej, że przeczytałaś LnM aż 5 razy! Szacuneczek :)

      Ze Scorpiusem i Rose to jest tak, że żadne z nich nie miało się pojawić w tym rozdziale xD Powiedzieli już sobie wszystko w 60, więc uznałam, że jak na razie wystarczy. Ale stwierdziłam, że chyba byście mnie znielubili, gdybym po tak długiej przerwie nawet o nich nie wspomniała xD

      Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam, ciao :*

      Usuń
  5. Czyli jednak opłacało się tyle czekać ;)
    Powiem szczerze, że rozdział bardzo mi się podobał ale pozostawił mi pewien niedosyt.
    Z jednej strony bardzo się ciesze, że Daisy wróciła.
    Z drugiej na prawdę nie ogarniam relacji między Albusem i Julią. Coś ich do siebie ciągnie, a oni na siłę chcą się tego wyprzeć. To sytuacja bez sensowna, ale bardzo popularna ...
    No i oczywiście Rosie i Scorpius ... Ona zamknęła się w sobie, chociaż w głębi duszy wciąż myśli o chłopaku. Na mój gust ona czeka na ruch z jego strony. Problem w tym, że Scorpius nie ma pojęcia, jak się za to zabrać. Jest przekonany co do swoich uczuć, ale na tym poprzestaje. Nie wie co może dalej z tym zrobić.
    Ta sytuacja w końcu doprowadzi do szaleństwa albo ich samych albo ludzi naokoło nich.
    Najdziwniejszy w tym wszystkim jest Zabini. To taki dodatkowy i na mój gust w ogóle nie pasujący element układanki. Mam szczerą nadzieje, że nie zacznie mieszać bardziej, niż to jest juz pomieszane.

    Pozostaje mi życzyć mnóstwa weny do pisania następnych rozdziałów. Mam szczerą nadzieję, że nie będziemy musieli na niego czekać tak długo, jak to było w przypadku tego rozdziału ;)
    No i fajnie by było, gdybyś dodała więcej wątków z perspektywy naszych głównych zakochańców ;)
    Mam nadzieje, że przewidujesz szczęśliwe zakończenie tek historii, bo inaczej się po prostu załamię ;)

    Ściskam mocno :*
    ~ Alex ♡_♡

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To Julia się wypiera, przecież Albus wszystko jej powiedział :D

      Usuń
  6. Oj, jak długo trzeba było czekać...
    Nienie, wcale nie narzekam, bo warto było.
    Scorpius, głuptas, wreszcie uświadomił sobie, że chce tej miłości. Skoro to już wie, to niech zacznie działać, bo im dłużej zwleka, tym gorzej.
    Julia pewnie też teraz zrozumie swoje uczucia. Miejmy nadzieje, że nie zrobi tego za późno.
    Strasznie lubię te momenty z kotem, naprawdę :D
    To chyba wszystko o tym rozdziale. Mam nadzieję, że na następny nie będziemy musieli tyle czekać;)
    Ściskam ciepło i życzę weny!
    Z.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kurcze, chyba to zdanie "Mam nadzieję, że na następny nie będziemy musieli tyle czekać" nie brzmi najlepiej, jakby z pretensją, a takowej w moim zamyśle nie było. W końcu to zależy od tej kapryśnej weny, która często znika.
      Inaczej: Oby wena została z Tobą na dłużej, by następna notka pojawiła się w mniejszym odstępie czasowym.
      Chyba lepiej brzmi. XD
      Ściskam ponownie!

      Usuń
    2. Spokojnie, nie ma żadnych pretensji :) Rozumiem, o co chodzi :)

      Dzięki za poświęcony czas i komentarze.
      Pozdrawiam, ciao :*

      Usuń
  7. Hej.
    Wow. Wow. Wow. Czuję, jakbyś zebrała moje myśli z ostatnich tygodni i wsadziła je do perspektywy Scorpiusa.
    Gdy siedzę za nim, czuję, że zaraz się rozsypię. Gdy siedzi po mojej lewej, cały czas zerkam w jego stronę. Jak mantrę powtarzam: "Odwróć się, spójrz na mnie. Chociaż przelotnie. Odwróć się. Proszę", jednocześnie wiedząc, że nawet jeśli na mnie spojrzy, to będę udawać, że tego nie widzę. Tłumienie w sobie uczuć boli. " Zamiast tego wpatrywał się w nią, jak pieprzony masochista, a każda sekunda, w której ona nie patrzyła na niego, była jak drzazga w sercu. Niewidoczna, ale na dłuższą metę śmiertelna." <--- a ten cytat umieszczę gdzieś sobie. Nigdzie go oczywiście nie wykorzystam, ale teraz tak dobitnie opisałaś moje położenie, że go potrzebuję.
    Rose, błagam, wybacz mu!
    Hugo i Daisy ♥ Oni są tak słodcy, że mam ochotę się rozpłynąć. Jestem ciekawa tajemnicy, jaką skrywają Daisy i Ministerstwo, ale czuję, że jest bliżej niż dalej do jej rozwiązania.
    Julia... tak naprawdę złamała Albusowi serce. Szkoda mi go bardziej niż jej. Powoli idzie po nitce do kłębka, ale do końca jeszcze długa droga. Długa droga do odkrycia prawdziwych uczuć do Ala.
    "A co myślałaś? Że będzie na ciebie czekał? Dałaś mu do zrozumienia, że nie ma na co czekać. Sama sobie jesteś winna." <--- Przestań grzebać w moich myślach, gadzie jeden :p Czuję się osaczona :/
    Tutaj krótko, ale treściwie. Czuję, jakbyś zrobiła mi pranie mózgu i zaczynam się bać xD
    Uwielbiająca twoją twórczość,
    Storm ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No hej :) Co tam? :D

      O proszę, jesteś chyba jedyną osobą, która zapisała sobie jakikolwiek cytat z LnM. Jestem zaszczycona :) Zawsze chciałam, żeby mnie cytowano. Haha :D A mi się bardzo podoba to, co Ty napisałaś. Skąd to wzięłaś?
      Jestes w podobnej sytuacji, że Ci to tak zapadło w pamięć?

      Dzięki, Storm! Też Cię uwielbiam! <3
      Ciao :*

      Usuń
    2. Aktualnie tak, przeżywam to, co Scorp, tylko w mniejszym stopniu.
      Wszystko biorę z głowy. A tamten mały skurczybyk siedzi tam uparcie, i choćbym nie wiem co robiła za cholerę nie chcę stamtąd wyjść. Im więcej o tym myślę, tym bardziej on się tam zadomawia. Cwaniaczek.
      Ale mi się miło zrobiło :') ♥
      Cóż, mogę tylko:
      "Powoli uniósł wzrok i jego serce zgubiło jedno uderzenie.
      Zaledwie ułamek sekundy.
      Spojrzała na niego."

      I oto zaczęto cytować Monikę Margaret :)
      Pozdrawiam, Serafinku.

      Usuń
  8. Piękny opis wpatrywania się w kogoś, za kim nie wolno Ci tęsknić, a jednak to robisz. Aż przypomniałam sobie jak to było i od razu przypomniała mi się ta piosenka:
    https://www.youtube.com/watch?v=PaKr9gWqwl4

    Wiesz, że póki oni się nie pogodzą, będziemy czytać o innych bohaterach na zasadzie "ble ble ble Albus, cokolwiek, DAWAJ SCORPIUSA", prawda? ;)

    Bardzo ładnie napisane.
    Więceeeeeeeeeeeej <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie znałam tej piosenki :) Super!

      No wiem, wiem, robię podobnie w niektórych przypadkach xD

      Usuń
  9. Nowy rozdział, nowy rozdział, ale się cieszę. Po tej notce moge powiedzieć tyle-człowiek bardzo czesto docenia to, co miał, dopiero jak to straci. W tej notce pokazAlas to trzy razy. Mozna sobie rożnie z tym radzić. Moze i Hugo miał najłatwiejsza sprawę, bo daisy nadal pozostawała jego dziewczyną, wiedział, ze jest w ni, zakochana. Ale mogl stchórzyć i nic nie powiedzieć, a dzieki tu, ze powiedział,czuje, ze miedzy Nikmi będzie dobrze. Scorpiorus stracił Rose, nigdy nie majac jej nawet xa przyjaciółki, a tak nalrawdę od dąwna traktując ją jako kogos niesamowicie ważnego. Chcislabym, zeby był w stanie powiedzieć to, co mysli, to przed czy, nareszcie się nie ukrywa. Ale terwz słowa juz nie wystarcza. Wiem, ze gdyby między nimi nie istniała milosc, to kostki nigdy by ich nie wybrały, wiem, ze ta milosc tam jest i źe to ona powoduje ich wzajemne cierpienie, ale nie wiem, jak sobie z tym poradzą. Julia ma w tej kwestii nieco łatwiej, choć tez zrozumiała, co straciła, dopiero po fakcie. Ale albus nadal jest w jiej zakochany. Za Angela nic nie zmieni, choc w biegiem czasu mogłaby i nawet specjalnie by mnie to nie zdziwiło. Czuję jdnak, ze albus i Julia mogliby stanowić dobraną parę i życzę im tego, nawet jesli trudno będzie Julii odzyskać zaufanie chłopaka. Wkem jedno, Brandon nie jest dla niej dobry. Czekam na ciąg dalszy i ma, nadzieje, ze przez Zakoncźeniem roku szkolnego pojawi się rozmowa miedzy Rose a scorpiorusem. A , i teraz juz nie lubię zabiniego, juz nie chciałabym, aby Rose z nim była, Boże, jak więle sie zmieniło. Zapraszam na zapiski-condawiramurs :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Scorpius i Rose dzielą miłość na granicy cierpienia.

      Chyba byłoby zbyt pięknie, gdyby wszyscy dostawali to, czego chcą. Jeszcze nie wiem, jak potoczą się losy wszystkich bohaterów i czy Albus ostatecznie wyląduje w ramionach Julii. Cała historia wciąż jest płynna, bo nagle okazuje się, że moje pomysły sprzed roku zmieniają się samoistnie podczas pisania :)

      Dzięki za poświęcony czas i komentarz. Pozdrawiam serdecznie.
      Ciao :*

      Usuń
    2. Tak, to prawda. I mam wielką nadzieję, że jakoś to przezwyciężą, bo sami na siebie to cierpienie nawzajem nałożyli... Hah, Julia mnie denerwuje, ale i tak myślę, że powinna dostać szansę. xD ale zrozumiem, jakby jej nie dostała, szczerze mówiąc. Z niecierpliwością czekam na cd i zapraszam na świeżo dodaną nowość do mnie :)

      Usuń
  10. Rozdział naprawdę świetny. Czytało mi się go bardzo przyjemnie, chociaż czułam lekki niedosyt co do wątku Scorpiusa i Rose.
    Szczerze, Julia nie zasługuje na Albusa i mam nadzieję, że nie będą razem. Jestem jej ogromną przeciwniczką, wkurza mnie tymi delymatami z serii "miałam fajnego chłopaka przy boku, ale wybrałam jakiegoś głąba i to ja jestem jakże wielce pokrzywdzona". No kurde. Albus powinien ruszyć dalej i być z dziewczyną, która go doceni.
    Okej, czyli Scorpius ma uczucia? Dobrze wiedzieć. Mam nadzieję, że ogarnie dupę i szybko coś wymyśli, nim Rose całkiem zakręci się w tej swojej rudej główce i nic jej nie przemówi do rozumu.
    Krótko wyszło, no ale trudno. W sensie mój komentarz XD Rok szkolny to istna masakra.
    Trzymaj się, więcej weny i w ogóle wszystkiego dobrego.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  11. Witaj, cześć i pochwalony!

    W końcu nowy rozdział! No, przez cały czas codziennie tu wchodziłam. I smutniasto mi było. Ale teraz zaciesza mam ogromnego!
    Kocham, wielbię itp.
    Kostki już nie działają, ale chyba zdążyły zrobić już dostatecznie dużo, prawda?
    *słodko mruga ślepkami*

    Krysia

    OdpowiedzUsuń
  12. Wow. Świetne tylko czemu musiałaś tak długo nie dodawać. Rozdział był poprostu wspaniały tylko szkoda że tak mało Rose i Scorpiusa.

    OdpowiedzUsuń
  13. Lolu, jak ja mogłam przegapic twój rozdział? A przecież tyle na niego czekałam!
    Nie, naprawdę nie musisz bić brawa.
    Cudownie. Genialnie. Niesamowicie! Nawet w tych trzech słowach nie da się ująć wszsytkiego co bym chciała powiedziec o tym poście.
    Naprawdę przepięknie opisane przeżycie Scora. Czułam się prawie jakbym to ja była na jego miejscu. Dobrze, że wreszcie do niego dotarło, że zrobił błąd. Teraz tylko czekać aż wreszcie się do niego przyzna. A znajac jego Malfoyowy charakterek trochę to zajmie... A i po Rose widac, że bardzo cierpi...
    Scor! Szykuj się! Idę ci przemówic do rozumu lub roztrzaskać ci tleniony łeb siekierą!
    Daisy i Hugo tacy słodzcy. Jakie cukierki po gorzkiej herbacie. Dobrze, że wreszcie nie będa trawiły Huga. Chociaz jeden Weasley będzie szczęśliwy ^^
    Julia, wiesz kłamstwo jak oliwa, zawsze na wierzch wypływa. Naprawdę kłamanie nic ci nie da.
    Zauważyłam, że wszyscy (oprócz Rose) są nieszczęśliwi z własnej winy...
    Pozdrawiam
    - Izi

    OdpowiedzUsuń
  14. O kurde! Ekstra rozdział jak każdy, ale dobra. Czekam na następny 😍 i oby Ci wena dopisała 😀

    OdpowiedzUsuń
  15. Bardzo, bardzo fajny rozdział, jedynie by się można uprzeć na parę błędów stylistycznych, ale anyway, z niecierpliwością czekam na następny
    Życzę weny!
    Serafino

    OdpowiedzUsuń
  16. NO NIE. W TRZY DNI PRZECZYTAŁAM CAŁĄ LICENCJĘ NA MIŁOŚĆ. CO DALEJ? CO DALEJ? BŁAGAM, NAPISZ COŚ. BŁAGAM, NA KOLANACH!

    OdpowiedzUsuń
  17. No chyba nie ;-; trafilam tu bardzo niedawno, powiedz mi jakimi cudem nie ma wiecje rozdzialow?!? Ja chce czytac!!!
    Opowiadaniw jest C U D O W N E ! ! !
    pokochalam tą historie!
    Pozdrawiam cieplutko i zycze weny na dalsze pisanie

    OdpowiedzUsuń
  18. Czy nie myślałaś o tym, aby zacząć przygodę z forami typu PBF? Zostawiam namiar na siebie w postaci gg 8660039 i linku do strony: http://magiclullaby.forumpl.net/

    OdpowiedzUsuń
  19. Hej, kiedy w przybliżeniu mozemy sie spodziewać nowości? Nie brlede ukrywać, ze czekam ;) zapraszam na nowosc na zapiski-Condawiramurs ;)

    OdpowiedzUsuń
  20. Hej, hej ;) Czy zamierzasz kontynuować to opowiadanie ?

    OdpowiedzUsuń
  21. Będziesz kontynuować to opowiadanie? :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Będziesz kontynuować to opowiadanie? :)

    OdpowiedzUsuń
  23. Hej;) bardzo sie ciesze, ze pojawilas sie na Niezależności :) czy obecnie publikujesz jakies opowiadanie?
    Zapraszam na niezaleznosc-hp.blogspot.com na nowosc :)

    OdpowiedzUsuń
  24. Czy historia będzie miała kontynuację? Twoja historia jest rewelacyjna, prooooszę bardzo o dalsze rozdziały!!! :)

    OdpowiedzUsuń
  25. Wszystko to co pani napisała jest cudownie.Po drugie ten blog też jest ciekawy.

    OdpowiedzUsuń
  26. Przepiękny tekst <3 według mnie każdy mężczyzna powinien wiedzieć jak rozkochać kobietę i zatrzymać ją przy sobie.

    OdpowiedzUsuń
  27. Według mnie - najlepszą wróżką w Polsce jest Alicja
    wróżbę online można zamówić szybko i bezpiecznie na stronie wróżka online Wróżbę otrzymujemy do 60 - 90 minut na email. Wykonuje również oczyszczanie energetyczne i rytuały miłosne na naprawę związku lub powrót osoby na której nam zależy. Ja zawsze zamawiam na stronie http://wrozkaalicja.pl

    OdpowiedzUsuń

Proszę o kulturalne wyrażanie swojej opinii. Wszystkie przypadki wulgarnego wypowiadania się będą usuwane.