50. Zielony

Obudziła się nad ranem, całkowicie wyspana. Nie widząc sensu w przewracaniu się z boku na bok, czekając na budzik, wstała. Przebrała się w świeże ubrania, przemyła twarz zimną wodą. Postanowiła zejść do Pokoju Wspólnego, przetłumaczyć kilka kolejnych stron z jej zadania na runy. Bathsheda miała wrócić za kilka dni i Rose liczyła, że profesor wystawi jej dodatkową ocenę, gdy zobaczy ile pracy włożyła w to tłumaczenie.

Pokój Wspólny tonął w ciszy. Półmrok powoli rozstępował się przed światłem porannym. Nie od razu zauważyła postać siedzącą w fotelu przed zimnym kominkiem. Kiedy wreszcie go dostrzegła, podskoczyła ze strachu, piszcząc krótko.

- Matko, Albus! Wystraszyłeś mnie – powiedziała, przyciskając rękę do piersi. Jej serce szalało chwilę.

- Przepraszam – odparł bardzo cicho, nie odwracając wzroku od pustego paleniska.

Rose podeszła bliżej i usiadła na oparciu fotela, spoglądając na kuzyna. Wyglądał jakby zjadł żabę. Jego twarz poszarzała, a pod oczami widniały brązowawe sińce. Gdyby nie znała go lepiej pomyślałaby, że płakał. Cóż, może jednak nie znam go tak dobrze, jak mi się wydaje.

- Wszystko w porządku? – spytała, przyglądając się mu. Nie doczekała się jednak żadnej reakcji. – Spałeś w ogóle?

- Nie jestem śpiący – stwierdził.

- Z pewnością – zironizowała. Potarła wolną dłonią dżinsy. – Co się stało?

- Jak zrozumieć dziewczynę? – spytał nagle, odwracając twarz w jej stronę. Uniosła do góry brwi, zaskoczona.

- E… trudne pyta…

- Chciałem dobrze. Powiedziałem jej, co czuję, a ona teraz ma mnie za świra – przerwał jej. Rose odsunęła się lekko, ponieważ machnął ręką tak zamaszyście, że prawie wybił jej zęby.

- Kto? Julia? – spytała.

- Naprawdę ją lubię… A ona tego nie widzi i biega za tym Brandonem jak pie… - opamiętał się w ostatniej chwili, nie kończąc zdania. Wziął głęboki oddech i jeszcze raz spojrzał na Rose. – Co nią kieruje?

Ruda przyglądała się jego rozszerzonym oczom, błyszczącym w ciemności. Nie była pewna, czy był to wynik zmęczenia czy łez. Zabolało ją serce, widząc jego cierpienie. Naprawdę chciałaby mu pomóc, ale co mogła odpowiedzieć? Nie znała Julii, ani jej relacji z Albusem czy Brandonem.  

- Rose… jesteś dziewczyną, jak… powiedz jak dziewczyny myślą?

- E.. Al, wydaje mi się, że to nie takie proste – odpowiedziała zszokowana.

- Zauważyłem – stwierdził, odwracając się do kominka.

- Naprawdę mi przykro, Al. Jeśli mogę ci jakoś pomóc…

- Nie możesz. Idę spać – powiedział Potter, wstając. Wymijając ją bez żadnego słowa, wrócił do swojego dormitorium. Rose nie widziała go już przez cały dzień.

~*~

Hermiona westchnęła, odkładając na blat stołu akta. Właśnie zakończyli w Departamencie ciężką sprawę nielegalnego sprzedawania smoczych jaj, i mimo że powinna się cieszyć z sukcesu, była przybita. Ron wyjechał na kilka dni do Londynu, by dopilnować spraw w sklepie, a od dzieci już dawno nie miała żadnej wiadomości. Siedziała w domu sama, a jej jedynym towarzyszem był stary Krzywołap, wyciągnięty we wnęce za kominkiem. Już od kilku dni tam przebywał, w tym czasie wyraźnie schudł i osłabł. Niegdyś gęsta sierść, wypadała garściami. Prawie w ogóle się nie ruszał, a jeśli już zmusił się do wstania, chwiał się na wątłych nogach. Nawet nie zareagował, kiedy zawołała go na kolację poprzedniego wieczora.

Kobieta wstała, podeszła do zwierzęcia. Kucnąwszy, podrapała go za uszami.

- Cześć, wielkoludzie – powiedziała łagodnie. Kuguchar zmrużył powieki. – Nie chciałbyś wyjść trochę na zewnątrz? – spytała, głaszcząc pupila po szyi. Delikatnie chwyciła go i uniosła do góry. Poczuła, że resztki jego sierści były mocno splątane. Krzywołap zamruczał krótko, kiedy znalazł się w jej ramionach.

Wyszła z nim przed dom, siadając na bujance, którą Ron zawiesił kilka lat temu na tarasie na życzenie Rose. Uśmiechnęła się pod nosem, przypominając sobie tamten dzień. Jej mąż sporo się napocił, chcąc zrobić to poprawnie.

Ułożyła Krzywołapa na kolanach i odepchnęła się lekko nogami. Ławka zabujała się krótko.

Hermiona przyglądała się kwiatom, rosnącym w ogrodzie. Uwielbiała je, tworzyły wokół niesamowitą atmosferę. Jakby ktoś obsypał jej podwórko tęczowym pyłem. Dokoła było tyle kolorów, że nie była nawet pewna, czy potrafiłaby je wszystkie nazwać. Pszczoły pracowały ciężko, zbierając pyłek, a ptaki znajdowały schronienie w koronach drzew. Hermiona uśmiechnęła się, jej życie było z grubsza takie, jakie zawsze chciała wieść. Gdyby tylko Ron był teraz przy niej.

- Dzień dobry, pani Weasley – powiedział Rufus Plot, który szedł drogą. Zatrzymał się przy białym płocie i uśmiechnął do niej.

- Witaj, Rufusie – odparła z uśmiechem.

Rufus Plot miał trzydzieści pięć lat i mieszkał w starym domu na końcu ulicy. Wprowadził się do niego niecałe pół roku temu i od razu w miasteczku pojawiły się przypuszczenia o powodzie jego przeprowadzki. Był częstym tematem rozmów wszystkich gospodyń, głównie dlatego, że należał do tych przystojnych mężczyzn z ciemnymi włosami i kilkudniowym zarostem, a w dodatku był singlem. Wszystkie panie zastanawiały się, jakim cudem udało mu się wywinąć od ożenku, ale żadnej nie udało się tej informacji zdobyć.

Tylko Hermionę nie interesowały te sprawy. Nie miała czasu na ploteczki, a poza tym wyznawała zasadę, by nie ingerować w cudze życie. I choć Ginny często wypytywała ją o przystojnego sąsiada, Weasley była w stanie powiedzieć tylko tyle, co sama zasłyszała w sklepie.

I przez kilka tygodni tak właśnie było: nie interesowała się nowym sąsiadem. Dopóki którejś niedzieli, kiedy podobne jak teraz siedziała na tarasie, Rufus Plot zatrzymał się przy jej płocie i zwrócił do niej po imieniu.

- Robisz remont? – spytała, spoglądając na białą farbę, którą niósł w lewej dłoni.

- Próbuję doprowadzić dom do stanu używalności – odpowiedział z uśmiechem. W jego policzkach pojawiły się słodkie dołeczki, nadające jego twarzy dziecięcego wyglądu. Ciemne oczy błyszczały radośnie w słońcu. Cienka, zielona koszulka przylepiła się od potu do jego ciała. Hermiona z początku nie zwróciła na to uwagi.

- Twój dom wygląda w porządku – powiedziała, głaszcząc Krzywołapa po grzbiecie.

- Staruszek z niego – stwierdził Rufus, wskazując palcem zwierzaka na jej kolanach.

Dopiero wtedy Hermiona zauważyła opalone, silne ramiona. Tylko przez moment pomyślała o tym, że chciałaby ich dotknąć. Zaraz jednak ugryzła się w dolną wargę, by przywrócić się do porządku.

- Ma już swoje lata – odpowiedziała.

Zapadła cisza. Rufus rozejrzał się i, dostrzegając panią Aniseed, siedzącą w oknie w domu po drugiej stronie ulicy, powiedział:

- Powinienem już iść.

- Do widzenia, Rufusie. – Hermiona uśmiechnęła się.

- Do widzenia, pani Weasley.

Mężczyzna odszedł, a Hermiona zerknęła w stronę domu pani Aniseed. Uśmiechnęła się do kobiety, która nie kryła się z tym, że ich obserwowała. Pewnie czekała na jakąś sensację, którą mogłaby się podzielić ze swoimi koleżankami.

- Dzień dobry, pani Aniseed! – zawołała. Staruszka drgnęła i zasłoniła okno. Hermiona jednak wiedziała, że kobieta wciąż tam jest i obserwuje ją.

Wstała z bujanki i weszła do domu, niosąc ze sobą Krzywołapa. Odłożyła go tam, gdzie spędzał ostatnio całe dni i podeszła do stołu. Chwyciła pergamin i pióro, usiadła i zaczęła pisać list.

Kochana Rose…

~*~

- Sowia poczta! – wrzasnął ktoś, kiedy setki sów wleciało do Wielkiej Sali przez otwarte okna. Rose podniosła głowę znad talerza z jajecznicą, obserwując ptaki. Kilka z nich wirowało pod sufitem, powoli obniżając lot, inne pędziły do swoich właścicieli z zawrotną prędkością. Lecz tylko jedna zainteresowała Rudą.

- Uwaga! – zawołała Weasley, chowając się pod stół, kiedy puchacz ojca, Joel, wleciał w dzban z sokiem żurawinowym. Był młody i jeszcze niedoświadczony, dlatego zdarzało mu się źle ocenić odległość od celu.

Uczniowie siedzący nieopodal Rose wrzasnęli.

- Co do…? Rose! – krzyknął ktoś. Spojrzała na znajomych przepraszająco. Wszyscy byli mokrzy. – Wiesz, jak trudno zmyć sok żurawinowy?

- Przepraszam – powiedziała tylko, pochylając się nad stołem i odwiązując od nóżki Joela dwie koperty. Jedna z nich była zaadresowana do niej, druga – do Hugona. Wśród niezadowolonych jęków kolegów, usiadła na swoim miejscu, otwierając list. Joel w tym czasie otrzepał się, ponownie ochlapując wszystkich sokiem, po czym odleciał, jakby nic się nie stało.

- Od kogo to? – spytał Hugo, który pojawił się chwilę później.

- Od mamy. Masz, jedna jest dla ciebie – odpowiedziała, podając mu białą kopertę. Brat usiadł obok niej.

- Widziałeś Albusa? – spytała. Pokręcił głową.

- Od soboty nie – oznajmił Hugo, niedbale rozrywając kopertę.

Rose poklepała go po ramieniu, wstając i odchodząc. Zamierzała odpisać mamie, ostatnio nie miała do tego głowy. Matka musiała poczuć się zaniedbywana, bo choć nie napisała tego wprost, jej list był smutny.

- Nie podziękujesz mi? – usłyszała, kiedy tylko przekroczyła próg Wielkiej Sali. Zatrzymała się w pół kroku, wywracając oczami młynka nim odwróciła się w stronę Scorpiusa Malfoya.

Stał niedaleko, opierając się o ścianę, ze skrzyżowanymi ramionami. Spoglądał na nią, mając lekko pochyloną głowę. Uśmiechał się półgębkiem.

- Niby za co? – spytała.

- Za połączenie cię z twoją drugą połówką – zironizował. Przyjrzała się mu, nie bardzo wiedząc o czym mówił. Dopiero po chwili zrozumiała, że nawiązywał do jej „randki” z Miltonem. Postanowiła zagrać w jego grę.

- Och! Faktycznie, powinnam ci podziękować – powiedziała radośnie, uśmiechając się przemiło. Podeszła do niego i klepnęła go w ramię, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. – Dziękuję, Scorpiusie.

Musiała ugryźć się w język, żeby nie wybuchnąć śmiechem, widząc jego zaskoczoną minę.

- Naprawdę świetnie się bawiłam. Milton chyba też… nie narzekał – mówiła dalej, rozpromieniona. – I wszystko dzięki tobie! Nie sądziłam, że to potrafisz, ale teraz myślę, że czeka cię świetlana przyszłość… w swataniu ludzi.

Malfoy poczerwieniał, a Weasley wyśmienicie się bawiła.

- Chyba to powtórzymy…

- Wystarczy – powiedział nagle, podnosząc do góry dłoń. Umilkła, spoglądając na niego z uśmiechem. – Wyraziłaś się jasno – stwierdził.

- Jesteś pewien? Mogę ci jeszcze poopowiadać…

- Nie.

Wzruszyła ramionami.

- Jak chcesz.

Malfoy, czerwony ze złości, oderwał się od ściany. Chciał odejść, ale chwyciła go za ramię. Uniósł do góry brew, tego się po niej nie spodziewał. Przysunęła się i wspięła na palce, by wyszeptać do jego ucha:

- Coraz lepiej rozumiem zasady twojej gry, Malfoy.

Poczuł jej ciepły oddech, który połaskotał go po karku. Spojrzał na nią, a jej twarz znalazła się niebezpiecznie blisko jego. Uśmiechnęła się ironicznie i, mrugając zadziornie, odeszła w swoją stronę.

Stworzyłem potwora?

~*~

Rose szła właśnie do sowiarni, kiedy przechodząc przez Pokój Wspólny zauważyła Albusa, siedzącego przed zimnym kominkiem. Rozejrzała się dookoła, inni uczniowie nie zwracali na niego uwagi, a życie Hogwartu toczyło się jakby obok niego. On również nie wykazywał zainteresowania tym, co działo się wokół niego. Po prostu siedział w starym fotelu, obserwując ciemne palenisko, nawet nie mrugając.

- Al? – zagadnęła, podchodząc bliżej. Położyła dłoń na oparciu fotela i nachyliła się lekko, spoglądając na kamienną twarz kuzyna. Nie dał nawet znaku, że ją zauważył. – Wszystko w porządku? – spytała.

- Tak – odparł spokojnie.

Przeraziła ją ta odpowiedź i sposób, w jaki poruszył ustami. Zrobił to tak, że nie drgnął żaden miesień nie należący do tych, które odpowiadały za wydawanie dźwięków. Rose zmarszczyła na krótko czoło, bojąc się zastygłej w bezruchu postaci.

- Na pewno? Dlaczego siedzisz tutaj sam? Hugo gra w gargulce, nie chcesz się do niego przyłączyć? – zapytała.

Spojrzał na nią, a jej ulżyło. Najwyraźniej przerażający bezruch był tylko wytworem jej wyobraźni. Albus przyglądał się jej zielonymi tęczówkami, a potem zerknął na młodego Weasleya. Wykrzywił się.

- Nie chce mi się grać w gargulce – powiedział.

- Dobrze – stwierdziła, siadając na fotelu obok. – To może zagrajcie w szachy? Nie możesz tutaj tak siedzieć całymi dniami – wyjaśniła.

Wzruszył ramionami.

- Nie mam ochoty w nic grać.

- Okej. To może odrób pracę domową – zaproponowała, wyprostowując plecy.

Spojrzał na nią z przymrużonymi powiekami, uśmiechając się półgębkiem.

- Dobrze, wywołałam jakiś uśmiech… - szepnęła, pocierając dłońmi o dżinsy. – Słuchaj… Rozumiem, serio. Julia odrzuciła twoje… zaloty – zmarszczyła brwi, a Albus roześmiał się krótko. – Ale świat się nie zawalił. Na pewno ucierpiała twoja duma, ale daj spokój… Nie ona jedna jest na świecie… ani nawet nie jedna w tej szkole. Na pewno znajdziesz kogoś, kto cię doceni. Wierz mi.

- Wiesz co… masz rację – powiedział Albus, uderzając dłońmi w podłokietniki. Wstał

- No pewnie, że mam… Czekaj… mam? – zapytała z niedowierzaniem, wstając ze swojego miejsca. Obróciła się, spoglądając na niego. – Tak po prostu?

- Tak po prostu – odparł, po czym podszedł do grupki dziewcząt, oglądających w kącie obrazki w Czarownicy.

Rose zmarszczyła brwi. Szybko poszło… Przyjrzała się jeszcze kuzynowi. Posłał jej tajemnicze spojrzenie, przez które włoski na karku stanęły jej dęba. Nie podobało jej się to, ale nic już nie mogła zrobić. Nie wiedziała, jaki pomysł podsunęła Albusowi, ale doszła do wniosku, że przez kilka następnych dni powinna zwrócić na niego uwagę.

Postanowiwszy obserwować kuzyna, obróciła się i poszła wysłać list.

 Słońce oświetlało błonia pomarańczowym światłem. Nadchodzący wieczór wydawał się być spokojny. Większość uczniów wróciła już do zamku, lecz nieliczni wciąż spacerowali wzdłuż jeziora. Powietrze było ciepłe i przesiąknięte zapachem nadchodzącego lata.

W sowiarni panował półmrok. Żerdzie były niemal puste, ptaki wyleciały na nocne łowy. Tylko kilka mniejszych sówek siedziało na swoich miejscach, obracając swoje głowy i wpatrując się w Weasley wielkimi, błyszczącymi oczami.

Rose przywiązywała właśnie list do nóżki Hadesa, kiedy poczuła silny ból głowy. Promieniował od czoła i narastał z każdą sekundą. Przytrzymała się parapetu okna, gdy pociemniało jej przed oczami. Jęknąwszy, osunęła się na podłogę, a spłoszona sowa wyleciała na zewnątrz.

Przyciskając dłonie do skroni, upadła na zabrudzoną ptasimi odchodami posadzkę. Żerdzie, na których siedziały szkolne płomykówki, rozmazywały się. Traciła wzrok, a ból głowy był coraz silniejszy. W końcu stał się nie do wytrzymania. Straciła przytomność, a jej ręce bezwładnie opadły na stertę trocin.

~*~

Scorpius leżał na łóżku, z jedną ręką podłożoną pod głowę. Czytał Proroka Codziennego, gdyż wcześniej nie miał na to czasu. Właśnie miał przewrócić kartkę, kiedy literki zaczęły skakać po papierze, a jego głowa eksplodowała bólem. Syknął cicho, upuszczając gazetę i próbując wstać. Promienisty ból jednak był tak silny, że po chwili stracił wzrok, a kilka sekund później przytomność, opadając miękko na poduszkę.

~*~

Shila przeczesywała właśnie pokój, szukając swojego pióra. Nigdzie nie mogła go znaleźć, choć była pewna, że po lekcjach schowała je do szafki. Przetrząsnęła jednak wszystkie półki, zajrzała w każdy zwój pergaminu, szukała nawet pod poduszką i pod łóżkiem, ale oprócz kilku monet i papierków po cukierkach, niczego nie znalazła.

- No by cię… Gdzie jest… to cholerne… pióro! – warknęła, potrząsając kołdrą z nadzieją, że szukany przedmiot zaplątał się w pościel.

- Hej, Shi… - zawołała Nicole, wpatrując się w coś za plecami Azjatki. Ishihara, nie odwracając się, spytała:

- Co jest?

- Czy to powinno się tak świecić? – zapytała Nicole, pokazując palcem rzecz, na którą spoglądała. Shila przestała przeszukiwać łóżko i podążyła wzrokiem we wskazanym kierunku.

- O cholercia – mruknęła, przyglądając się kostce Rubika. Czwarta ściana została ułożona i teraz pulsowała zielonym światłem. Ishihara wypuściła kołdrę z rąk, podeszła do szafki, na której leżał sześcian. Nicole stanęła za jej plecami.

- Jest groźna? Może to zły urok? – spytała dziewczyna.

Shila podniosła kostkę.

- Co to jest? – drążyła Nicole.

Do tej pory kostka działała tylko wtedy, kiedy Rose spała… A ponieważ nie ma jej w dormitorium… Może zasnęła w Pokoju Wspólnym? Ale dlaczego mam przeczucie, że coś się stało?

- Nicole, widziałaś Rose? – spytała Shila. Dziewczyna pokręciła głową, nie odrywając wzroku od sześcianu. Shila chwyciła swoją torbę i schowała do niej świecącą kostkę, by nie przykuwała wzroku mijanych uczniów. – Wyświadcz mi przysługę i nie mów o tym nikomu – powiedziała, stojąc w drzwiach. Spojrzała na Nicole, która pokiwała głową. – Idę szukać Rose…

Zeszła do Pokoju Wspólnego, rozglądając się. Nigdzie nie zauważyła znajomej rudości, ale od razu dostrzegła grupkę dziewcząt, stłoczonych wokół Albusa i chichoczących z opowiadanych przez niego dowcipów. Uniosła do góry brew, powstrzymując się od komentarza. Cieszyła się, że mu się poprawiło, ale chyba lekko przesadzał.

Obróciła się i podeszła do Hugo.

- Widziałeś Rose? – spytała.

Młody Weasley przypatrywał się kuzynowi, który nie przejmował się ciekawskimi spojrzeniami i w najlepsze żartował z dziewczynami. Co chwilę przypadkowo dotknął ramienia którejś z nich, a one wtedy chichotały jeszcze bardziej.

- Widzisz to? Co on w ogóle robi? – zapytał rudzielec, jakby kompletnie nie usłyszał pytania Azjatki. – Jeszcze przed chwilą siedział i wpatrywał się w kominek… jak jakiś posąg. A teraz to! – niemal wykrzyknął, wskazując dłońmi Albusa, który flirtował z całą szóstką dziewcząt.

- Jasne… - mruknęła, starając się ignorować Pottera, bawiącego się w Casanovę. – Hugo, skup się. Rose, twoja siostra. Była tu? – spytała ponownie, klepiąc go w ramię.

Spojrzał na nią i kiwnął głową.

- Tak, przed chwilą. Rozmawiała z Albusem i popatrz, co mu zrobiła…

- Gdzie poszła? – przerwała mu, nim zdążył się nakręcić.

- Wysłać list – odpowiedział na odczepkę, wciąż przypatrując się brunetowi, który tym razem całkiem śmiało dotknął policzka blondynki z czwartej klasy. – Nie zrobił tego!

- Przestań tak przeżywać. Gorzej niż baba – mruknęła Shila, kierując się do wyjścia.

~*~

Rose otworzyła oczy, przerażona. Rozejrzała się dookoła siebie, uświadamiając sobie, że znalazła się na środku korytarza przed Wielką Salą. Przez chwilę zastanawiała się, jakim cudem z sowiarni przeniosła się właśnie tam. Odwróciła się z zamiarem odejścia do Wieży Gryffindoru, kiedy jakiś dwunastolatek wszedł na nią. Zamiast się jednak od niej odbić, lub uderzyć ją, przeszedł przez nią, jak przez ducha. Weasley wstrzymała oddech, mając wrażenie, jakby jej organy wewnętrzne na moment zmieniły swoje ułożenie.

- Och – stęknęła, kiedy wszystko wróciło na swoje miejsce. Obejrzała się za siebie, patrząc za oddalającym się chłopakiem. Zachowywał się tak, jakby całkowicie nic nie poczuł. Zrobiła kilka kroków w jego stronę. Podbiegł do swoich przyjaciół.

Weasley zmarszczyła brwi, obserwując ich twarze. Wydawali się jej znajomi, ale nie mogła sobie przypomnieć ich nazwisk. Pokręciła głową uznając, że coś sobie wymyśliła. Pokręciła z niedowierzaniem głową, mając w niej mętlik. Chciała dowiedzieć się, co wydarzyło się w sowiarni. Miała złe przeczucie. Gdy zamierzała się odwrócić, jej wzrok padł na dwie roześmiane osoby, idące w jej kierunku.

- Ja chyba śnię – powiedziała.

Młodsza wersja jej samej oraz młodsza wersja Scorpiusa Malfoya… oni szli ramię w ramię, śmiejąc się na cały głos. Weasley przetarła oczy, obracając się i przypatrując im. To na pewno była ona, w wieku jedenastu lat, zaraz po przyjeździe do Hogwartu. Pamiętała zieloną wstążkę którą wiązała wtedy włosy.

- To się nie wydarzyło – stwierdziła, obserwując dzieciaki, wbiegające do Wielkiej Sali.

- Ale mogło – usłyszała. Wzdrygnęła się, nie oczekiwała odpowiedzi. Odwróciła się, spoglądając na prawdziwego Scorpiusa Malfoya, stojącego przed nią.

Przez chwilę obserwował ich młodsze wersje, po czym przeniósł wzrok na Weasley.

- Nie rozumiem? Co to wszystko znaczy? Jak to… jak to w ogóle możliwe? – zapytała. – Ty i ja… jako dzieci… Tam!

- Pomyśl… Gdybyśmy się wtedy nie pokłócili, pewnie właśnie tak byśmy weszli do Wielkiej Sali – powiedział spokojnie, uśmiechając się ni to z rozbawieniem, ni ironicznie. Bardziej przypominało to grymas pożałowania. Obejrzała się za siebie, mały Scorpius i mała Rose zniknęli wśród uczniów.

- To jakiś obłęd – powiedziała. – Co tu się dzieje?

Ledwie zdążyła dokończyć zdanie, kiedy świat wokół nich zawirował. Obraz rozmył się, tworząc jednokolorową plamę. Rose straciła równowagę i wywróciła się, Scorpius jedynie się zachwiał. Kiedy wszystko się uspokoiło pomógł jej wstać. Oboje otworzyli szeroko oczy ze zdumienia.

- Okej, to jest… o wiele większe niż zwykłe „dziwne” – oznajmiła.

Scorpius jedynie prychnął.

Przypatrywali się swoim młodszym wersjom, mającym lat czternaście, siedzącym w bibliotece. Razem, przy jednym stoliku, rozwiązywali zadania domowe, co chwilę o czymś szepcząc. Ta druga Rose cały czas się uśmiechała, a drugi Scorpius wpatrywał się w nią jak w obrazek.

- Nie mam pojęcia, o co tu chodzi. I jakim cudem znaleźliśmy się razem na tym… pokazie cudów – powiedział Malfoy, podpierając się pod boki.

- To trochę… straszne – wyznała Rose, krzywiąc się. – Czy ty… Ty się ślinisz na mój widok! – wykrzyknęła rozbawiona, wskazując palcem Scorpiusa nieprawdziwego.

- Wcale nie – powiedział Scorpius prawdziwy. – To ON się ślini, nie ja. I nie do ciebie tylko do NIEJ.

- Cóż… on jest tobą, a ona mną, więc technicznie…

- Technicznie się zamknij. Nie mam nic wspólnego z tym dziwadłem – warknął Scorpius. – I już na pewno nie ślinię się na twój widok. To się po prostu nigdy nie wydarzy… Nie z tobą.

- Łał… - mruknęła Rose, przestając się ekscytować. – Z pewnością wiesz, jak zaimponować dziewczynie…

Odwróciła się od niego, przypatrując się ich młodszym wersjom. Zaciekawiona, czy może z nimi porozmawiać, podeszła bliżej. Machnęła ręką przed oczami drugiej Rose, ale ona nawet tego nie zauważyła, wciąż wpatrując się w drugiego Malfoya. Weasley nachyliła się ponad jej ramieniem, zaglądając do książki, którą czytała.

- Obrona Przed Czarną Magią – powiedziała. – Cóż, przynajmniej w tej alternatywnej wersji wciąż jestem sobą… Nie licząc… tego – dodała, machając rękami wokół głów ich młodszych postaci. Skrzywiła się.

- Jakieś pomysły, co to jest? – zapytała, podpierając się pod boki i spoglądając na Scorpiusa.

- Nie – odpowiedział.

- Cóż… Cokolwiek to powoduje, nie podoba mi się. Nie wiem, co ma na celu pokazywanie nam tego wszystkiego. Przecież nie możemy cofnąć czasu i zacząć od nowa. Co się stało to się nie odstane. Nienawidzimy się i pewnie już tak zostanie… - mówiła Weasley, obchodząc stolik dookoła i stając obok Malfoya.

- Zazwyczaj, kiedy działo się coś takiego… układała się jedna ze ścian kostki Rubika – powiedział nagle Malfoy, spoglądając na nią. Ruda ściągnęła brwi, przypatrując mu się.

- Myślisz, że mają z tym coś wspólnego? Czekaj… Ty też masz taką kostkę?

Scorpius nie zdążył odpowiedzieć. Podłoga i ściany znów zaczęły wirować. Rose znów straciła równowagę, tym razem jednak zdążyła uchwycić się jego ramienia. Gdy obraz wrócił do normy, chwyciła się za głowę.

- Zaraz puszczę pawia…

- Zatrzymaj tę myśl – mruknął Malfoy. Podążyła za jego wzrokiem.

- Och, fuj!

~~~~

I oto jest tak długo wyczekiwany 50 odcinek. Dużo dialogów, nieco mniej opisów, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Chyba wyszłam z wprawy, ale obiecuję się poprawić. 

Dziękuję wszystkim, którzy wytrzymali te 2 miesiące rozłąki z Rose i Scorpiusem. Dzisiaj daję Wam ich podwójną dawkę. Mam nadzieję, że rozdział choć trochę przypadnie Wam do gustu. 

Wszystkich, którzy jeszcze nie odwiedzili mnie na FACEBOOKu gorąco zachęcam do polubienia strony. Tam najszybciej możecie się ze mną skontaktować lub dowiedzieć się o nowościach: na LnM lub w Szufladzie. Na bieżąco też informuję, jak idą prace nad kolejnym rozdziałem.