51. Krzywe zwierciadło

- Och, fuj! – zawołała, krzywiąc się.

- Serio, Weasley? „Och, fuj”? – zironizował Malfoy, spoglądając na nią. – Nie udawaj, że nigdy tego nie robiliśmy – dodał, unosząc do góry brew. Rose posłała mu zniesmaczone spojrzenie.

- Nie udaję… Ale oglądanie, jak oni to robią… to całkowicie co innego – powiedziała poważnie, poprawiając koszulę.

Malfoy uśmiechnął się półgębkiem.

Znaleźli się na szkolnych błoniach. Słońce znajdowało się wysoko na niebie, ptaki szybowały ponad koronami wysokich drzew, a tafla jeziora wydawała się leniwie spokojna. Uczniowie siedzieli na trawie lub kocach, korzystając z ładnej pogody. Młodsi ćwiczyli ruch nadgarstka przy zaklęciu Wingardium leviosa, inni czytali książki lub plotkowali.

Jednak uwaga Scorpiusa i Rose skupiła się na parze siedzącej pod rozłożystym dębem i całującej się. Nie trzeba było bardzo się wysilać, by rozpoznać rude włosy dziewczyny i jasne kosmyki chłopaka. Herb Slytherinu na jego piersi mógł dodatkowo naprowadzić obserwatorów na dobry trop.

- Okej, to jest kompletnie idiotyczne. Nigdy nie… nie publicznie – powiedziała Rose, zacinając się w połowie zdania. Najwyraźniej miała problem z wypowiedzeniem pewnych słów na głos. Malfoy parsknął cicho. – Co my tu w ogóle robimy? Jeśli to jakiś żart, to muszę przyznać, że jest wyjątkowo kretyński – mówiła dalej.

- Uspokój się… Coś mi się wydaje, że to te cholerne kostki – powiedział Malfoy, rozglądając się po błoniach. Zmrużył powieki przed oślepiającym go słońcem. Hogwart górował nad nimi, rzucając długi cień na jezioro. – Mam wrażenie, że chcą nam pokazać, jak wyglądałoby nasze życie, gdybyśmy się nie kłócili od pierwszego dnia szkoły… - dodał, spoglądając na nią z ukosa.

- Od kiedy jesteś znawcą tych rzeczy? – zapytała ironicznie, podpierając się pod boki. – Nie podoba mi się ta wizja. Ty i ja? Błagam.

- Skąd wiesz? Przecież od zawsze się kłócimy – stwierdził luźno.

- Nie bądź taki mądry – burknęła, odwracając się od niego. Skopiowała jego wyraz twarzy i poruszyła śmiesznie ustami, przedrzeźniając go. Zerknęła na ich lustrzane odbicia, skrzywiła się. Nie potrafiła sobie wyobrazić przyjaźni z Malfoyem, ani… umawiania się z nim. To było dla niej taką samą abstrakcją jak śnieżyca na Saharze.

Wywróciła oczami młynka, odwracając się. Nie chciała już na nich patrzeć.

Zmarszczyła brwi dostrzegając w niewielkiej odległości Shilę, spacerującą z Willow. Azjatka spojrzała na Malfoya i Weasley, siedzących pod dębem, i nawet się nie uśmiechnęła. To był tylko zwykły rzut okiem, bez cienia ciekawości, zażenowania, obrzydzenia… Ot, jakby mijała ludzi na ulicy.

Rose zmarszczyła czoło. Ishihara przeszła obok dębu, nie przywitała się. Rose doszła do wniosku, że alternatywna wizja jej życia nie uwzględniała przyjaźni między nią i Shilą. Bardzo jej się to nie spodobało, nie chciała nawet myśleć, że było to w jakikolwiek sposób możliwe. Przecież były dla siebie jak siostry.

- Okej, panie Mądry… Skąd pewność, że to kostki nam to robią? – spytała, obracając się i spoglądając na blondyna. Ślizgon zwrócił się do niej, ale wciąż patrzył na oddalających się Zabiniego oraz Gonzalesa.

- Nie mam pewności… Mam przeczucie – powiedział, rzucając jej szybkie spojrzenie.

- Przeczucie? Mam zaufać TWOIM przeczuciom? – Rose skrzyżowała ręce na piersiach.

- Jakiś czas temu wysłałem Gonzalesa do biblioteki, żeby się czegoś dowiedział… o tych snach – oznajmij, patrząc jej w oczy. Nie wyjaśnił, o jakie sny mu chodziło, ale nie musiał tego robić. Rose doskonale wiedziała, o czym mówił. – Miał się do mnie zgłosić, jakby coś znalazł, ale jak teraz o tym pomyślę…

- Niech zgadnę… nie zgłosił się – dokończyła Weasley za niego. Malfoy kiwnął głową, odwracając wzrok i odnajdując Gonzalesa. – Świetnie…

Zapadła cisza. Rose rozejrzała się po błoniach. Musiała być sobota, bo nikt nie śpieszył się z powrotem do zamku. Kiedy jeszcze raz się obróciła, ponownie ujrzała całujących się – alternatywnych - Rose i Scorpiusa. Skrzywiła się. Ile można?

- Dobra, koniec. Mam już dość. Jak się stąd wydostać? – zapytała, podenerwowana. Malfoy spojrzał na Hogwart.

- Chyba czas uzyskać kilka odpowiedzi – powiedział złowrogo. Weasley podniosła na niego zaskoczone spojrzenie, a chwilę później jej wnętrzności skręciły się. Świat zawirował, kolory zlały się w jedną brunatną plamę.

~*~

Shila wspięła się po schodach, stając przed wejściem do sowiarni. Już zanim weszła na szczyt zauważyła uchylone drzwi, zmarszczyła czoło.

- Rose? – spytała, kładąc dłoń na drzwiach. Pchnęła je.

Ruda leżała na podłodze. Źdźbła suchej trawy, przyniesione przez sowy, wplątały się w jej włosy, ręce i nogi miała rozłożone na boki. Była blada, a co kilka sekund jej ciało wzdrygało się, niczym rażone zaklęciem.

- Na miecz Gryffindora! Rose! – zawołała Ishihara, podbiegając do przyjaciółki. Upadła na kolana tuż obok niej i pochyliła się, klepiąc dziewczynę po policzku. – Rose! Co ci jest? Obudź się!

Potrząsnęła ramionami Rudej, ale nic to nie dało. Z przerażeniem odkryła, że jej skóra jest nienaturalnie chłodna.

- O nie… - szepnęła, czując narastającą w jej wnętrzu panikę.

Już chciała wybiec, by znaleźć pielęgniarkę, kiedy Weasley szarpnęła się i usiadła, chwytając łapczywy łyk powietrza.

- Rose! – krzyknęła Shila przez zaciśnięte gardło. Rzuciła się na dziewczynę, przytulając ją mocno.

- Udało się – powiedziała cicho Ruda.

- Co się udało? Wystraszyłaś mnie na śmierć! – stwierdziła Azjatka, odsuwając się od przyjaciółki. Zauważyła, że znów robiła się ciepła, a na policzki występował zdrowy rumieniec. Shila odetchnęła z ulgą.

Rose spojrzała na Shilę.

- Udało się. W końcu się stamtąd wydostałam – wyjaśniła. Shila skrzywiła się.

- Skąd? – zapytała.

- Z tego durnego snu… wizji… Sama nie wiem.

Ishihara uniosła do góry brew. Zastanowiwszy się chwilkę, sięgnęła do swojej torby.

- Chyba wiem, o czym mówisz – oznajmiła, wyciągając w jej stronę kostkę. Światło wciąż pulsowało. Rose otworzyła usta ze zdumienia. – To już czwarta ściana.

Shila odebrała sześcian i przyjrzała się mu. W jej oczach pojawił się zielony refleks.

- Jak myślisz, co się stanie, kiedy ułożą się wszystkie ściany? – spytała Shilę, wciąż wpatrzona w łamigłówkę.

Shila przygryzła wargę, przypominając sobie swoją rozmowę z Jose.

 - No dobrze, ale skąd wziął się ten kamień i piasek?

- To nie są zwykłe sny. Przeprowadzono szereg badań, ale nie potrafiono dokładnie stwierdzić, co się wtedy dzieje. To jest jak… Jakby wcale nie śnili, tylko przenosili się do jakiejś innej czasoprzestrzeni. Mogą wtedy coś zabrać z tego snu. Za każdym razem, kiedy dopasowane osoby zbliżą się do siebie, jedna ze ścian układa się i zaczyna pulsować kolorowym światłem. Kiedy wszystkie ściany się ułożą, proces zostanie ukończony. Zakochają się w sobie na amen.*

- Nie wiem – rzekła.

Tak naprawdę nie odczuwała tego, jako kłamstwo. Teoria Jose była tylko domysłem, nie posiadali żadnych rzeczywistych dowodów i – choć brzmiała dobrze – miała kilka luk. Rose i Malfoy wcale nie musieli się w sobie zakochiwać… równie dobrze mogli się pozabijać. Mogło też nie wydarzyć się nic. Przecież w tej książce nie było wiele na ten temat, prawda?

Shila miała poważną minę. Rose spojrzała na nią krótko, a potem jęknęła i przycisnęła dłoń do potylicy.

- Co się stało? – spytała zaniepokojona Ishihara.

- Musiałam się rąbnąć… Ałł!... jak upadłam – stęknęła Weasley.

- Pokaż. – Shila przesunęła się i delikatnie odgarnęła włosy Rose. Nie zauważyła krwi, ani nawet siniaka. – Przeżyjesz – stwierdziła.

- Pocieszające – mruknęła Rose, podkurczając nogi i szykując się do wstania. – Dobra, pomóż mi się podnieść…

Shila podała jej dłoń, równocześnie zastanawiając się, czy nie powinna w jakiś delikatny sposób wyjaśnić Rose co się działo z nią, Malfoyem i Bliźniaczymi Kostkami.

~*~

Perspektywa Scorpiusa

Odzyskałem przytomność.

Przez chwilę czułem się jak nurek, który stracił orientację pod wodą. Łapczywie chwyciłem powietrze, nie do końca rozumiejąc, co się wydarzyło. Przed oczami wciąż miałem czarną plamę, która powoli rozpływała się w mgłę, by ostatecznie zniknąć. Kiedy mój wzrok powrócił z ulgą przyjąłem fakt, że znajdowałem się w swoim dormitorium i leżałem na łóżku.

Mój oddech normował się. Ostrożnie usiadłem na krawędzi materaca, przecierając dłonią twarz. Prorok Codzienny zsunął się z moich kolan na podłogę, ale nie przejąłem się tym. Rozejrzałem się dookoła, pokój był pusty i cichy.

Dlaczego tu nigdy nikogo nie ma?

Rozejrzałem się. Nie trudno było przeoczyć pulsującą zielonym światłem kostkę Rubika. Westchnąłem, uśmiechając się półgębkiem. Tak jak podejrzewałem, to ustrojstwo miało coś wspólnego z moją wyprawą do alternatywnego świata, w którym to ja i Weasley… JA! I Weasley. To nawet brzmi komicznie.

Choć trzeba przyznać, że prezentowałem się nienagannie, kiedy ta szurnięta wersja mnie całowała szurniętą, nie-tak-całkiem-odbiegającą-od-rzeczywistości Weasley. Dobrze wiedzieć, że przynajmniej to pozostało bez zmian w tym krzywym zwierciadle.

Wstałem, ale najwyraźniej zrobiłem to za szybko, bo znów pociemniało mi przed oczami. Odczekawszy chwilę, wyszedłem. Zamierzałem odszukać Gonzalesa i porządnie się z nim rozmówić. Przecież powierzyłem mu bardzo ważne zadanie! Nic mi do tej pory nie powiedział, a powinien już dawno coś znaleźć.

Miałem dość tych dziwacznych snów i omdleń, w których widziałem zakrzywioną rzeczywistość. Nie było absolutnie żadnej możliwości, aby to, co przed chwilą zobaczyłem w mojej głowie, mogło zaistnieć naprawdę. Żadnej, powtarzam. I jasne, Weasley mogła mieć nogi, na których lubiłem zawiesić wzrok, mogła wyglądać… lepiej, niż w pierwszej klasie, mogła dobrze całować… Ale to nie znaczyło, że powinniśmy robić to częściej!

Choć nie widzę przeciwwskazań. Naprawdę dobrze całuje. I smakuje… co to jest za smak? Porzeczki? Tak, wydawało mi się, że ostatnim razem to były porzeczki.

Stop! Malfoy, o czym ty w ogóle myślisz?!

Pokręciłem głową. Zaczepiłem jakiegoś czwartoklasistę.

Kto by się przejmował, jak ma na imię.

- Ej, ty. – Chłopak spojrzał na mnie, unosząc brew. Tak, tak, za pewne nie sądził, że kiedykolwiek się do niego odezwę. I pewnie nigdy bym tego nie zrobił, ale potrzebowałem informacji. – Widziałeś Gonzalesa?

- Ostatnio na kolacji – powiedział spokojnie.

- Dobra, spadaj. – Kiwnąłem na niego głową. Wzruszył ramionami i odmaszerował.

Rozejrzałem się po Pokoju Wspólnym, ale Jose nigdzie nie zauważyłem.

Gdzie się podział ten pacan?

Zacząłem zastanawiać się nad najbardziej możliwymi opcjami. Jose rozstał się z Ishiharą, więc szanse na to, że są teraz gdzieś razem były… poniżej zera. Kolacja już się skończyła, nie miał po co siedzieć w Wielkiej Sali. Wszyscy jego znajomi byli tutaj. Ostatnim miejscem, w którym mógł być…

- Pusta sala w lochach – mruknąłem cicho, przechodząc przez Pokój Wspólny.

Przemierzając korytarze, rozglądałam się, aby mieć pewność, że się z nim nie minę. W międzyczasie rozmyślałem o tym, co pokazały nam kostki. W krzywym zwierciadle ja i Weasley byliśmy przyjaciółmi.

I zdaje się, że też coś więcej.

Straciliśmy jednak tych, na których w jakiś sposób nam zależało. Zauważyłem, że kiedy na błoniach mijała nas Ishihara z tą dziwną Krukonką… Ładna, skubana, jest… to nie przywitała się z Weasley. W rzeczywistości wszędzie chodziły razem i zawsze ze sobą rozmawiały. Zabini też nic nie powiedział.

Jeśli to, co powiedziałem Gryfonce… o tym, że tak wyglądałoby nasze życie, gdybyśmy się nie kłócili od pierwszego dnia szkoły… Jeśli to było prawdą, oznaczałoby to, że bylibyśmy całkowicie innymi osobami. Różnilibyśmy się tak bardzo od tego, jacy jesteśmy dzisiaj, że na pewno zmieniłyby się nasze poglądy i zapatrywania na przyjaźnie. Może nawet nigdy nie polubiłyśmy swoich obecnych znajomych. Co by z tego wynikło?

Tak naprawdę nie potrafiłem sobie wyobrazić mojego życia bez Gonzalesa i Zabiniego. Czy uważałem ich za przyjaciół? Cóż, według mojej definicji przyjaźni byli idealni. Mogłem na nich liczyć, wykonywali moje polecenia, ale potrafili też myśleć za siebie.

Ale… Damiana  znam od dziecka, chyba trudno byłoby go nie mieć przy sobie. Nasi rodzicie się znali, na pewno bylibyśmy przyjaciółmi.

Z drugiej jednak strony zyskalibyśmy innych znajomych. No i siebie, jakkolwiek to brzmi.

Ciekawe czy mielibyśmy o czym rozmawiać? Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić. Chyba że cały czas poświęcalibyśmy całowaniu… i innym rzeczom. Ciekawe, czy ja i Weasley z krzywego zwierciadła…

Mignęła mi ciemna czupryna Gonzalesa. Obejrzałem się za siebie, dopadając go.

- Tu jesteś – burknąłem. Chwyciłem go mocno za ramię i pociągnąłem, przypierając do ściany. Nie mocno, nie zamierzałem się z nim bić, ale na tyle odważnie by poczuł, że czas na spowiedź.

~*~

Perspektywa Rose

Wpatrywałam się w kostkę, która przestała już świecić. Teraz wyglądała jak zwykła mugolska łamigłówka. Zastanawiałam się, czym tak naprawdę była. Wciąż nie miałam zielonego pojęcia, co mogło oznaczać samoistne układanie się ścian, ani jaki związek miały ze sobą obie kostki – moja i Malfoya. I chyba właśnie to tajemnicze powiązanie intrygowało mnie najbardziej.

Dlaczego wybrały akurat mnie i jego? Tak bardzo odmienne i nie pasujące do siebie osoby. Cokolwiek kostki chciały osiągnąć… z naszą dwóją było to niemal niemożliwe.

- Hej, Shi… - powiedziałam, wpatrzona w kostkę. – Jak myślisz, o co w tym wszystkim może chodzić?

Nie odwróciłam się do niej, ale wyczułam, że na mnie spojrzała. Przez chwilę nic nie mówiła.

- O miłość. – Jej głos był cichy i spokojny. Zaskoczona, obróciłam się. Przyjrzałam się przyjaciółce, a ona najwyraźniej speszyła się i wzruszyła ramionami, unikając mojego wzroku. – Nie wiem. Skoro teraz pokazały wam coś takiego… Dlaczego nie pójdziesz do biblioteki i tego nie sprawdzisz? – zapytała. Nie wiem, czy mi się to wydawało, ale przez moment miałam wrażenie, jakby pożałowała swoich słów. Zrobiła dziwną minę, krzywy grymas.

Zastanowiłam się chwilę. Właściwie miała racę, dlaczego do tej pory jeszcze tego nie sprawdziłam? Mogłam już od dawna znać odpowiedź na wszystkie nurtujące mnie pytania. Gdzie się podziała moja ciekawość?

Odnotowałam w pamięci, aby następnego dnia po lekcjach odwiedzić bibliotekę. O ile pani Pince pozwoli mi wejść. Wciąż pamiętała wydarzenia z Wielkiej Sali.

A jeśli to, co powiedziała Shila było prawdą?

Ta myśl przyszła całkowicie niespodziewanie. Z wrażenia aż zachłysnęłam się własną śliną. Odkaszlnąwszy, zaczęłam przypominać sobie wszystko to, co powiedział Malfoy i co pokazały nam kostki.

Ślizgon twierdził, że wizja, której oboje doświadczyliśmy, mogła być alternatywną wersją naszego życia, jeśli nie kłócilibyśmy się tak często. Nie chciałam w to wierzyć. Sam pomysł umawiania się z Malfoyem był absurdalny, ale najbardziej nie podobało mi się oziębłe zachowanie tamtej Shili względem tamtej Rose. Dlaczego się nie przyjaźniłyśmy? Czy możliwe było, że zyskując… aprobatę Malfoya, straciłam przyjaciółkę? Dlaczego?

A jeśli tak wyglądałaby moja sytuacja w szkole… to jak by się to odniosło do życia poza Hogwartem?

Ciekawe co moja mama powiedziałaby na ten temat… Albo mój tata. Ha! To by mogło być niezłe widowisko.

Mimo wszystko odczuwałam pewien dreszczyk emocji. Kiedy myślałam o mnie i Malfoyu przypominałam sobie nasz pocałunek pod wodospadem. Nigdy wcześniej nie przeżyłam czegoś takiego. W tamtym momencie czułam w sobie więcej magii niż kiedykolwiek podczas nauki w Hogwarcie. I jeśli moje alternatywne życie byłoby wypełnione tego rodzaju uczuciami… Mogłoby być nawet przyjemne.

Wróć! O czym ty mówisz, Weasley!

~*~

Hermiona siedziała na bujance, przytulając do siebie poduszkę. Wdychała intensywny zapach maciejek, rosnących w ogrodzie, i poddawała się upajającej ciszy. Jednym dźwiękiem, który do niej docierał, był trzepot skrzydeł motyli nocnych.

- Co tu robisz? – spytał Ron, stając w drzwiach domu. Oparł się o ścianę, w jednej dłoni trzymał kubek z herbatą.

Hermiona spojrzała na męża. Rude włosy nie miały już tak wyraźnej barwy jak w czasach szkoły, a wokół ust widoczne były zmarszczki, które uwydatniały się przy uśmiechu. Mimo upływu czasu wciąż czuła przyjemne ciepło, kiedy znajdował się blisko niej.

- Odpoczywam – powiedziała cicho, uśmiechając się do niego. Przekrzywiła głowę, obserwując jak podchodzi do niej i siada obok. Przytuliła się do jego boku, a on otoczył ją ramieniem.

Oboje westchnęli.

Drogą przechodził Rufus. Spojrzał przelotnie na Hermionę, ale z daleka nie była w stanie zauważyć jego twarzy. Nic nie powiedział, nie przywitał się, jak zawsze. Po prostu poszedł dalej. I choć jego zachowanie na nic nie wskazywało, Hermiona poczuła się, jakby przyłapał ją na złym uczynku.

Wyparła z głowy te myśli i mocniej wtuliła się w Rona.

~*~

Daisy nie mogła spać. Przewracała się z boku na bok, co chwilę zdejmując z siebie kołdrę. Nie mogła się zdecydować, czy było jej gorąco, czy zimno. Raz się rozpływała, za moment znów trzęsła. Kilka razy poprawiała poduszkę, ale nawet to nie spowodowało, że poczuła się komfortowo.

W końcu westchnąwszy, usiadła na brzegu łóżka.

Rozejrzała się po dormitorium. W pokoju było ciemno, słyszała tylko tykanie zegara i spokojne oddechy jej śpiących współlokatorek. Smuga księżycowego światła wpadała do środka, oświetlając kawałek podłogi, na której leżało coś bliżej niezidentyfikowanego, tworzącego jedynie ciemną plamę.

Nagle poprzez ciszę przedarł się wyraźny wrzask kruków. Przestraszona, odwróciła się w stronę okna, instynktownie chwytając swój łańcuszek w kształcie półksiężyca, wiszący na jej szyi. Robiła to mimowolnie, kiedy się wystraszyła, jakby właśnie ten kawałek srebra mógł ją obronić przed złem.

Widziała fragment ciemnego nieba, po którym sunęły mroczne cienie. Zmarszczyła czoło i powoli przysunęła się w stronę okna. Oparłszy dłoń o chłodną taflę, przycisnęła czoło do szyby, obserwowała. Próbowała rozpoznać kształty, ale było zbyt ciemno.

Kiedy ogromny ptak walnął w parapet, omal nie dostała zawału. Wrzasnąwszy krótko, odskoczyła, upadając na łóżko. Oddychała szybko, czując przyprawiający o zawrót głowy przypływ adrenaliny.

Kendra chrapnęła, po czym podniosła głowę i sennie spytała:

- Czemu krzyczysz?

Daisy trzymała dłoń na piersi, wyczuwając przyspieszony puls.

- Słyszałaś to? Ten ptak przywalił w ścianę! – szepnęła rozgorączkowana.

- To dobrze. Bobby lubi chrupki – mruknęła Kendra, po czym opadła z powrotem na poduszki i ponownie chrapnęła. Daisy spojrzała na nią, uświadamiając sobie, że nie było sensu prowadzić dyskusji ze śpiącym człowiekiem.

Daisy przysunęła się ostrożnie do okna. Wielkie ptaki wciąż krążyły nad Hogwartem.

Dlaczego tylko ja dostrzegam to, że coś jest nie tak?! Wszystkie zwierzęta wariują, myszy uciekają z zamku, kruki wirują nad wieżami… O co chodzi?!

Dlaczego czuję, że niedługo wydarzy się coś strasznego?

Przełknęła ślinę. Przestraszyła się własnych myśli. Czarny cień na niebie przyprawiał ją o gęsią skórkę. Uzmysłowiła sobie, że czuła ogarniający ją strach, który powoli paraliżował jej umysł. Coś ściskało ją w żołądku i niemal wszystkie myśli podpowiadały, że powinna uciekać z Hogwartu. Dopóki jeszcze miała czas.

Wiedziała już, że tej nocy nie zaśnie.

* Rozdział 42. Magiczne wynalazki

~*~

Oto przedstawiam Wam 51. rozdział "Licencji na miłość", która dziś kończy 4 lata. Tak, tak, tyle czasu poświęciłam na napisanie jej, choć przyznać trzeba, że to jeszcze nie koniec. Mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Jak zwykle zapraszam na FACEBOOKa, jeśli jeszcze ktoś tam nie był.

I mam dla Was niespodziankę. Z okazji czwartych urodzin, napisałam jeszcze jeden rozdział - 52. Ale nie wiem co z nim zrobić... Dlatego decyzję pozostawię Wam. Czy chcecie przeczytać go jeszcze dziś, czy jutro? A może za tydzień? :)